Pompidom

Je weet dat je al te lang in Amsterdam bent

• als je automatisch tegen je huisgenoot met ‘je’ en ‘jou’ begint te praten. De ‘nou’ blijft gelukkig nog weg.
• als je in plaats van naar de verkeerslichten van de auto’s en fietsers, naar de verkeerslichten van de trams kijkt. Die verspringen namelijk een paar seconden vroeger en dan weet je wanneer het groen gaat worden.
• als je rode lichten begint te negeren.
• als je leert leven met de hoeveelheden muggen die iedere nacht rond je oren zoemen.
• als je tegen jezelf begint te praten op je fiets. Dat is hier doodnormaal. Min of meer toch.
• als je tegen duiven “Sodemieter toch op!” roept.
• als wandelen veel onnatuurlijker begint aan te voelen dan fietsen.
• als je pindakaas lekker begint te vinden.
• als je al pinda’s begint te zeggen tegen apenootjes.

Er is nog geen “nou” over mijn lippen gerold. Wel al een “nah ja”. Valt “nah ja” onder “nou ja” of niet? Ik hoor nog te veel Vlaams om mijn accent te verliezen, maar gelukkig beginnen de mensen toch nog niet in het Engels tegen mij. Bij andere vlamingen gebeurt dat regelmatig blijkbaar. Je moet dui-de-lijk ar-ti-cu-le-ren. 😀

Oh en gisterenavond was een zware ontgoocheling. Geen Roel Vanderstukken. Vanavond is de laatste aflevering van hun toneelstuk en ik hoop dat hij er dan misschien toch bij is. Om het goed te maken heb ik vannacht dan maar over Roel Vanderstukken gedroomd. Hehe. Daar was ik absoluut niet treurig om. In ieder geval, het toneelstuk gisteren was best wel grappig. Alleen jammer dat ik de vorige drie afleveringen heb gemist. Gelukkig gaf H., een andere stagiaire hier die cultuurmanagement studeert in Antwerpen, een korte samenvatting. Na de voorstelling zijn H. en ik dan nog even iets gaan drinken samen met F. (een vaste medewerker). Het was gezellig. Alleen mogen ze hier ook wel een keer een rookverbod doorvoeren. Bah. Rokerige cafés.