Skype

Sinds ik mijn headset geval heb, ben ik echt niet meer te stoppen. Tijdens mijn verblijf in Nederland installeerde ik Skype om vervolgens uren te kletsen met vriendin L. die in Zuid-Afrika verbleef op dat moment en vriendin N. die was achtergebleven in ons vaderlandje. Intussen heb ik ook L. (een andere L.) toegevoegd aan mijn contactpersonen. L. en ik zijn samen naar IJsland geweest. We zijn als vreemden vertrokken, maar als vriendinnen teruggekeerd. Als je zo in een ver, vreemd land bent is het toch altijd fijn om een belgje bij je te hebben. Iemand die je taal begrijpt, iemand waartegen je kan praten zonder een woordenboek er bij te moeten halen,… Na onze terugkomst (wow, da’s binnenkort gewoonweg drie jaar geleden) hebben we nog wel gemaild en gemsnd, maar dat verwaterde na een tijdje.

Nu is er dus Skype. Gisteren hebben we meteen een uur zitten kletsen. Haar studies, mijn studies, haar toekomst, mijn toekomst, haar vakantie, mijn vakantie, haar vriendje, mijn… uhm… “Eigenlijk moeten we nog een keertje afspreken,”. Dus ergens midden juni, na alle eindwerken en examens, ga ik naar zee. Niemand zal me tegenhouden. En dan ga ik nog een keertje met L. wandelen, lachen en praten. Ik kijk er stiekem al naar uit.

En voor de rest fungeert Skype ook al schitterende uitlaatklep als ik me weer druk aan het maken ben in mijn eindwerk. Even stoom afblazen bij klasgenootjes en jaargenootjes en dan kan ik er weer tegen aan. Maar ik zou nu toch wel heel graag Bluetooth begrijpen, want dat speelt een veel te grote rol in mijn eindwerk en tsja… Ik leg het ooit wel een keertje uit. Als mijn eindwerk af is en zo. Als het ooit al afgeraakt. *zucht*