Ik zat net de Libelle van deze week door te bladeren. Plots zag ik het artikel over de Beedibies van Corolle. Een hele tijd geleden had ik zulke poppen zien staan in de Betty Wood in Mechelen. Zoals iedereen intussen al weet: ik ben een sucker voor alles wat schattig is. Plus ik hou van poppen en knuffels. Stiekem ben ik nog een kleutertje hoor. Geef mij een schattig knuffelbeest voor mijn verjaardag, kerstmis, wat dan ook en ik ben de gelukkigste mens op aarde. Mijn gastouders in IJsland wisten dan ook niet wat hun overkwam toen ze mij een prachtige pop gaven de dag voor kerstmis. Ik ging uit mijn dak! Ga nu niet denken dat mijn kamer vol ligt met poppen en knuffels. Dat valt best nog goed mee.
Ik had dat artikel net gezien en spurtte meteen naar de keuken waar de mama en de papa stonden af te wassen. “Mama, mama!” gilde ik net iets te enthousiast, “Kijk!” en ik stak het magazine onder haar neus. Yup, echt nog een kleutertje. “Dat zijn die popjes die ik had gezien in Mechelen!”. Ik meende mij vaag te herinneren dat ik het wel had verteld van die popjes. “Mama! Kijk naar die naveltjes!” gilde ik helemaal in de ban van de naveltjes. “Hmm…” zei de mama, “En hoeveel kosten die?”. “Vijftien euro… Maaaaan, die zijn zooooo schattig!”. Ik liep al weer naar de woonkamer toen ik de mama hoorde zeggen: “Awel, dan moet je er maar zo een kopen voor je verjaardag,”. Hihi. Ik vrees dat mijn ouders weer met hun handen in hun haar zitten als het aankomt op mijn verjaardagscadeau.
Vrijdag heb ik dan ook nog een keertje een bordspel gespeeld. Dat was weer geleden van uhm… heel lang geleden. Vriendin K. had me uitgenodigd voor een spelletjesavond. Het spel werd Risk 2210 AD. Klein probleempje: ik ben nooit echt een fan van bordspelen geweest (buiten Trivial Pursuit… en Pictionary). Ik speel ze wel, maar het echt fandom laat ik over aan mijn zus. Dus ik had nog nooit de gewone versie gespeeld van Risk, laat staan de Space versie. Nah ja, het is een strategisch spel en ik ben absoluut niet strategisch, ik was min of meer gedoemd om te verliezen. Eigenlijk is het spel ook absoluut niet logisch. Voorbeeld: ik had een ander legertje omsingeld. Maar ik mocht maar vanaf een land dat leger aanvallen. In het echt wordt er toch gecommuniceerd tussen de legers, dus zou je van alle kanten kunnen aanvallen, wat dan natuurlijk een overwinning betekent. Maar nee. Soit. Uiteindelijk toch derde geworden van de vijf. Woohoo! Ik speelde de laatste rond als laatste en tsja, dan staat iedereen al vast en kan jij er nog even flink in vliegen. Strategisch, weet je wel. 😛
Het is wel een heeeeeeeeeel schattig popje!
En Risk, ik snap dat spel niet!!! 🙂
Risk. Dat speelden wij altijd op een koude zondagavond in de winter. 😛
wij hebben ook risk gekocht, alleen snappen we er geen hol van XD
Risk is zowat mijn favoriete bordspel. Winnen, verliezen, maakt allemaal niet uit. Het is altijd fijn. In tegenstelling to Scrabble .. daar word ik een beetje ongenietbaar als ik verlies.
Ik houd helemaal niet van borspellen haha, vind ik zo saai. En ik vind dat poppetje eng!
Wat een schatjes 🙂
Ik vind bordspellen heerlijk… behalve Risk. Ik snap dat spel echt niet, en de enige keer dat ik het gespeeld heb, eindigde in een zeer chagrijnige Sanne die er niks van snapte en een nog chagrijnigere Niels die maar niet snapte waarom ik het niet snapte 😉