Rescue Team!

Wat kan er allemaal gebeuren in één uur tijd? Verbazend veel, zo blijkt. Deze ochtend opgestaan om half elf. Ik zat op het toilet toen ik hoorde dat mijn ouders en mijn broer zich aan het klaarmaken waren om te gaan stemmen. Even later sloegen ze de deur achter zich dicht en liepen ze weg. Ik natuurlijk kwaad. Konden die nu niet tien minuutjes langer wachten zodat ik mee kon?! Is dat zoveel gevraagd. Ze hadden mij duidelijk moeten horen aangezien ik de neiging heb mijn deuren nogal onzacht te sluiten. Tien minuten later stonden ze aan te bellen. Ze waren hun sleutel vergeten. Ugh. Dus ik dan maar gezegd dat ik kwaad was en dat ik het niet leuk vond dat ze zonder mij gingen. “Maar, we dachten dat ge nog aan het slapen waart,”. Owkee…

Rond elf uur ben ik dan dus maar in mijn eentje naar het stemlokaal getrokken. Daar mijn identiteitskaart en mijn oproepbrief braafjes afgegeven. Die kerel die daar zat: “Kathleen Vanhetsel”. Ikke: “VER-hetsel”. Hij opnieuw: “VANhetsel”. Ikke: “Meneer… het is VER-hetsel”. Hoe een kieke kunt ge zijn als ge niet eens gewoon een naam kunt lezen?!? Het erge is dat dat dus constant gebeurt. Vanhetsel, Verhulst, Vermetsel,… Ik heb ze allemaal al de revue horen passeren. En ik heb absoluut geen moeilijke naam. Men neme een voorvoegsel VER. Men neme een lidwoord HET. Men neme een achtervoegsel SEL. Men hebbe mijn achternaam. Moeilijk? Ik denk het niet. Ik was dan nog helemaal bokkig van daarvoor, dus nog even en de emmer zou overstromen… in het stemlokaal. Gelukkig stond er daar een andere meneer die me snel een kaartje gaf en me een kotje aanwees. Soit, ik hoop dat ze mijn naam goed hebben aangeduid. Stem stem stem stem.

Tien minuten later stond ik terug thuis. Enkele tellen kwam mijn broer (die zich al had verontschuldigt voor wat er voordien was gebeurd – sinds wanneer verontschuldigt Broer zich?!) met zijn mp3 speler mijn kamer binnen. Hij liet trots zien dat hij had ontdekt hoe hij filmpjes op dat ding kon bekijken. Plots hoorden we allebei iemand de naam van de mama roepen (mijn raam stond groot open). Onze buurvrouw. Broer en ik wisselden snel een blik en schoten naar beneden. Schoenen aan en naar het huis van de buurvrouw. We riepen even haar naam en vonden haar aan de deur van haar garage. Ze was gevallen. En oude mensjes geraken niet meer alleen recht. Dat weet ik intussen maar al te goed. Dus hielpen Broer en ik haar terug recht. We hebben dan nog een tijdje met haar gepraat in haar keuken. Ze bleef er op aandringen dat we “ne zondagse cent” zouden krijgen. Ik maar zeggen: “maar dat moet toch niet,”. Ik bedoel, als ik tachtig ben, val en niet meer rechtgeraak en er staan daar twee buren om mij te helpen, dan bedank ik hen vriendelijk en ben ik superblij dat ik zo’n geweldige buren heb. Ik geef die daarna wel een keer een fles wijn of zo. Soit. Na vijf keer te hebben gezegd dat het echt niet hoefde, wisselden Broer en ik even een blik. “Ok dan,” zei ik. Oude mensjes hebben ook geen besef van geld. Ze gaf ons elk een briefje van tien en zei daarbij: “Gaat daar maar ne kier nen crème glas mee gaan eten in ‘t stad,”. Mijn broer: “Uhm… Daar kunt ge der dus wel tien van eten,”. Mjah.

Terug thuis legde Broer de twee briefjes op de tafel in de woonkamer. “Ik weet niet goed of we dat nu wel moeten aanvaarden,” zei ik tegen hem. Hij kwam naast mij staan en keek er ook even naar. “Eigenlijk is het gewoon bloodmoney,” zei hij. “Weet je wat, we laten het hier liggen tot de mama en de papa thuis zijn en dan zien we wel,”. De mama haar verdict was dat de buurvrouw het aan ons had gegeven als beloning om haar te helpen en dat we het dan maar moesten bijhouden. Mjah. Er steekt dus vanaf nu bloodmoney in mijn portofeuille.

En dat is dus wat er allemaal kan gebeuren in één uur tijd. Ik ben al blij dat het niets ergers was en dat ik geen ambulance heb moeten bellen.