En toen stond ik daar aan de kassa van de H&M, klaar om mijn aankopen te betalen. Ik had mijn bankkaart door de gleuf gehaald en had alvast het eerste cijfer van mijn code ingedrukt. Mijn vinger bleef hangen boven de toetsen van het toestel. Ik was de pincode vergeten. Ik wist welke cijfers er in voorkwamen, maar ik kende de volgorde niet meer. Zomaar. Opeens. Ik kon alleen maar stotteren dat het me speet. De man aan de kassa zei dat het iedereen wel eens kon overkomen. Het zou me straks wel weer te binnen schieten. Dus betaalde ik een kledingstuk cash en liet ik de andere twee kledingstukken die overigens ook helemaal perfect waren achter met veel pijn in mijn hart.
Ik spurtte naar de dichtsbijzijnde bank en stak mijn kaart in. Toen het systeem me om mijn code vroeg, gaf ik die blindelings in. Aha. En waarom lukte dat daarnet niet? Waarom?! Man, het was genant. Gelukkig zijn er duizenden H&M’s in Amsterdam, dus ging ik naar de volgende in de drukke winkelstraat, zocht de andere twee kledingstukken terug op en bleef intussen de vier cijfers herhalen in mijn hoofd. Bij de kassa aangekomen haalde ik mijn kaart door de gleuf en toetste ik trots mijn code in. Ha!
Bestaat dat “dementie op tweeëntwintig jarige leeftijd”? Moet ik mij zorgen beginnen maken?
Nee hoor, ik ben 21 en ik heb ook dementie. Het gebeurd me best vaak dat ik mn pincode vergeet haha!