Praag

Ik weet niet wat het is met mensen, maar blijkbaar is de ultieme vraag om te stellen: “En, weet je al naar waar je op reis gaat?”. Ik heb die vraag de afgelopen maand veel te veel gehoord. Over “op reis gaan” heb ik een paar vreemde hersenkronkels. Ik hou van het buitenland, nieuwe dingen ontdekken, zien hoe mensen honderden, zelfs duizenden kilometers verder leven,… Maar ik heb problemen met dit allemaal op korte tijd te doen. Meestal ga je op reis voor twee of drie weken en ik vind niet dat je in twee of drie weken iets over een land kan leren. Of toch niet genoeg. Als ik ergens heen wil, dan wil ik daar minstens een maand zijn. Dan wil ik daar niet de toerist uithangen, dan wil ik daar leven, dan wil ik een deeltje worden van dat land. Ik heb het gedaan al twee keer kunnen doen en ik zou het nog vijfhonderd keer willen doen. Misschien zelfs duizend keer.

Maar er is een stad die kriebels in mij naar boven brengt, al jaren lang. Praag. Jaren geleden was er een zeer ernstige overstroming in deze stad. Zelfs de dierentuin moest geevacueerd worden. Toen ik die beelden zag van de stad met die oude gebouwen, steegjes, het sprookjesachtige,… was ik verkocht. Ik weet niet wat me het meeste aansprak, maar sindsdien wil ik dolgraag naar Praag gaan. Gedurende de jaren die volgden stak Praag te pas en te onpas zijn kop eens op, waardoor ik af en toe ontzettend veel zin kreeg er heen te gaan. Zo trokken mijn IJslandse gastouders voor enkele dagen naar Praag en zo legde mijn Nederlandse hospita artikels over Praag in mijn kamer toen ik een keer liet vallen dat het me echt een prachtige stad leek. Nu heb ik de knoop doorgehakt en ga ik naar Praag voor een paar daagjes, in de herfst, want dat is blijkbaar het ultieme Praag-seizoen. Het is nog wel even wachten, maar hey, ik zit er al jaren op te wachten. Die paar maanden kunnen er nog wel bij vermoed ik. 😀