Kappers en zo

“Het is genoeg geweest!” sprak ik mezelf gisterenochtend vermanend toe. Ik duwde de deur open en ging het kapsalon binnen. Een kleine blonde man kwam naar me toe en vroeg: “Voor wat zal het zijn?”. Ja, uhm… Voor een groot grijs gesneden brood alsjeblieft? En doe er maar twee chocoladekoeken bij? Hallo. Kapsalon. Voor wat denk je dat het zal zijn? Gebruik die ene hersencel die je hebt eens alsjeblieft. Daarom ga ik dus niet naar kappers he. Idioten. *zucht*

Maar ik zette mijn meest adembenemende glimlach op en zei dat ik graag een afspraak wilde maken. Nee, wacht. Schrap die “graag” maar. Schrap die hele zin maar. Ik wil helemaal geen afspraak maken, bedacht ik me. De geuren van de shampoo, de dampen van de kleurspoelingen, de hitte van de haardrogers,… Ik moest daar weg. En snel! Jawel, paniekaanval eerste klas. Het meisje aan de kassa vroeg me wanneer ik een afspraak wilde. “Donderdag of vrijdag, zo laat mogelijk,” hoorde ik me antwoorden. Ze zei een van de twee dagen, gevolgd door “om 17u”. Ik draaide me om en toen ik twee meter verder stond, drong het tot me door dat ik eigenlijk niet wist of het meisje nu donderdag of vrijdag had gezegd. Gewoon niet gehoord, omdat ik een gigantische paniekaanval had.

Dus ga ik gewoon lekker niet. Nah! Moeten ze ook maar niet zo’n idiote vragen stellen en met haardrogers staan rondzwaaien. Nah! Eigen schuld. Nah!