Liefde is…

“We kunnen naar de kermis gaan,” zei ik toen we merkten dat de mini-golf er verdacht gesloten uitzag. In de verte klonk de muziek. Hij vond het een goed plan. Even later liepen we langs de Zimmertoren, een brug over en een straat door. Er was veel volk op pad. Al snel doemde voor ons de eerste attracties op.
“Als de inktvis er staat dan gaan we er in!” zei ik net iets te enthousiast terwijl Het Vriendje de muziekschool aanwees. We liepen verder, Het Vriendje legde iets uit over bijen die horzels doden door met hun vleugels warmte op te wekken… tot ik plots iets de hoogte in zag gaan. Felgekleurde wagentjes trokken mijn aandacht.
“De inktviiissss!” gilde ik als een klein kind. Ik sprong daarbij nog eens op en neer zodat het plaatje helemaal compleet was. We hadden eerder dit jaar al op de inktvis gezeten op Leuven kermis en dat was dolle pret geweest. Het Vriendje draaide even met zijn ogen en probeerde me te kalmeren.
“Tooeee, gaan we er op? Gaan we erop? Puhleeease?!” ik keek hem met grote puppy ogen aan. Zelfs een dikke pruillip kon hem nog niet volledig overhalen.
Maar hij kon niet tegenpruttelen toen ik zei dat ik wel zou betalen. Het was exact dezelfde inktvis met dezelfde knalroze jetons, dezelfde muurschildering van vrouwen met mannenhoofden en dezelfde “olalaaa” knalde door de boxen. We zetten ons in een knalroos karretje en genoten van de slechte muziek en de “olalalaaa”‘s die om onze oren vlogen.

Een dikke vijf minuten later stapten we weer uit ons knalroos karretje en vervolgden we onze weg. We bleven even staan bij een paar mannen die de lucht in werden geschoten en stelden ons toch vragen bij de veiligheid van kermisattracties toen we de steunpilaren zagen wankelen. Nadat de mannen zonder een enkel gilletje de lucht in waren gekatapulteerd, vervolgden we onze weg om een paar passen verder opnieuw stil te staan. Deze keer keken we naar een rappe rups die zeker en vast datteerde uit de jaren 80.
“Gaan we daarop?” vroeg Het Vriendje mij.
Ik keek hem even bedenkelijk aan.
“Komaan, ik betaal,”

Hij keek me stralend aan, sprong ook even op en neer en draaide zich al half om, om naar de kassa te lopen en twee jetons te kopen.
En zo zaten we dus even later tegen de middelpuntvliedende kracht op te boksen. Uiteraard faalden we daarin en lieten ons dan maar begaan tot het doek over de rups werd getrokken. De attractie vertraagde, Het Vriendje gaf me nog een dikke kus en toen het doek terug naar omlaag was gehaald, stapten we uit en vervolgden we onze wandeling.

Daarom zie ik Het Vriendje graag! 😀