Finland: kortjes

Het was kort, mijn bezoekje aan Finland, maar het was leuk en ontspannend.

• Ik ben geen hoestende Mexicanen tegengekomen. Hoera!
• Overstappen in Helsinki op de heenweg was des duivels. Het was daar pokkedruk, ik moet kweeni hoe dringend naar het toilet, ik moest van gate 22 naar gate 13 en ik had vijf minuten. Er stond al “Final Call” op het televisiescherm toen ik aan mijn gate aankwam. Maar ik ben er op tijd aangekomen. Meteen daarna stond ik in een shuttlebus te wachten tot we zouden vertrekken, tot het meisje dat aan de check-in balie stond, iets tegen de chauffeur kwam zeggen, wat vervolgens ook in het Fins werd omgeroepen. Fins versta je niet. In het geheel niet. Dus vroeg ik aan de dichtsbijzijnde passagier wat er aan de hand was. Blijkbaar is het concept “staken omdat er te veel werk is” ook al uitgevonden in Finland. *zucht* En zo kwam het dus dat ik pas een uur later vertrok in Helsinki.
• Intussen had ik uiteraard Het Vriendje op de hoogte gebracht van deze onverwachte vertraging. Nu had hij nog meer tijd om op tijd te komen. Dus toen ik aankwam op de luchthaven van Kemi en ik Het Vriendje niet zag staan, was ik serieus teleurgesteld. Ik had gehoopt dat ik zo in slow motion naar hem toe zou kunnen lopen om hem dan in de armen te springen, maar nee hoor. Blijkbaar hadden Het Vriendje en zijn huisgenoot een volslagen verkeerde weg afgelegd door bossen en diepsneeuw en meer van dat en waren ze aan de andere kant van het vliegveld aangekomen. Aan de hekken. Ja. Inderdaad. Hoe doe je zoiets? Ik heb het mij ook afgevraagd. Meerdere malen zelfs. Maar na een klein uur wachten in het zonnetje zag ik ze dan toch lopend aankomen. Dus ben ik hem dan maar in zijn armen gevlogen. Zonder slow motion. We zullen dat dan maar houden voor als hij terug in België landt.
• Daarna volgde een verdomd lange wandeling naar hun appartementje. Bleinen!
• Donderdag ben ik mee met hen naar de universiteit geweest waar ze hun stage doen. Niemand die mijn aanwezigheid opmerkte of in vraag stelde. Des te beter. ‘s Middags zijn we dan in de cafetaria gaan eten. Op weg naar die cafetaria zei Het Vriendje dat hij hoopte dat het lekker eten zou zijn. Ik had al verhalen gehoord over borden vol verschrikkelijke rijstebrei en meer onsmakelijke maaltijden. Wat kreeg ik? Gebakken patatjes, groentjes, gehaktballetjes en een lekker peperroomsausje. Lekker! De jongens waren het eens dat dit de beste maaltijd was die ze tot nu toe in de cafetaria hadden gegeten. Mwahaha.

• Het Vriendje heeft gekookt. Dat is nieuw. En het was lekker. Ha!
• Het Vriendje zijn was zien doen. Ne nieuwe man begot! 😛
• Naast Het Vriendje wakker worden is en blijft toch een van de leukste dingen ter wereld.
• De rest van het weekend eigenlijk vrij weinig gedaan, omdat daar in Kemi vrij weinig te doen is blijkbaar. Ons verlengd weekend beperkte zich tot gaan wandelen, wat boodschappen doen, een documentaire hier en daar, van het zonnetje genoten, gelezen, geweigerd de sauna in te gaan (ik kan gewoon niet tegen warmte punt), Het Vriendje platgeknuffeld, Clouseau supervals meebrullen, snoepen,…
• Kismet is lekker. *kwijl*
• De gemiddelde Fin draagt een joggingspak, sportschoenen en zit op een fiets.
• Finse huisjes zijn extreem schattig.
• Ik heb sneeuw in alle mogelijke vormen en kleuren gezien én ik heb zelfs nog in sneeuw gelopen. Yeah!
• Volgens mij lachte iedere Fin tegen wie ik  “Kitos” (Dank u) zei me uit. En ik deed nog zo mijn best.
• Gisteren zijn we dan meer dan op tijd vertrokken naar de luchthaven. Weer een verdomd lange wandeling en die bleinen, die waren er nog steeds. Pijn. Afzien. Maar we zijn er geraakt. Veel te vroeg uiteraard. Dus hebben we nog iets gedronken in de cafetaria tot dat het weer tijd werd om afscheid te nemen. Het was niet zo’n dramatisch afscheid als twee maanden geleden op Zaventem. Nee, nee. Nu weet ik dat ik hem binnen een maand weer zien. Een maand. Pfuh, dat vliegt voorbij. 😀
• De rest van de reis naar huis verliep vrijwel vlekkeloos. Vliegtuig op. Lezen. Vliegtuig af. Luchthaven van Helsinki door (deze keer was er bijna geen volk en moest ik maar van gat 16 naar gate 20). Vliegtuig op. Lezen. Vieze koude maaltijd halvelings opeten. Moest het warm zijn geweest was het misschien lekker geweest, maar het was echt koud. Blegh. Lezen. Vliegtuig af. De papa bellen om mij een lift naar huis te geven en home sweet home. Nu mijn oren gewoon terug in orde laten krijgen, want die kunnen niet al te best tegen dat drukverschil. :s

Ach ja, misschien stelt het niet zo heel veel voor, maar ik heb Het Vriendje gezien, hem nog eens kunnen knuffelen en kussen en dat is het allerbelangrijkste voor mij. En blijkbaar besef je pas hoeveel je iemand mist en hoe graag je die persoon ziet, als je hem terugziet. Nu is het aftellen naar het einde van deze maand.