Uncategorized

Geesten uit het verleden

Ik was bijna aan het einde van de straat toen ik hem zag lopen naast twee andere mannen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om te zien of hij het echt was. Mijn ogen bedriegen me de laatste tijd wel vaker. Maar ja hoor, daar liep niemand minder dan mijn docent Engels. Twee jaar had ik les gehad van hem aan de KHM toen ik journalistiek studeerde. Even bleef ik verbaasd staan. Daarna viel mijn oog op de twee figuren die achter dat groepje mannen aanliep. Nog twee docenten die ik herkende, eentje die kunstgeschiedenis had gegeven en de andere had culturele something something (ik ken de exacte benaming niet meer) gegeven. Ik keek glimlachend hoe ze voorbij liep, tot het me plots te binnen schoot dat ik ze misschien even “hallo” moest gaan zeggen. En dat deed ik dan ook.

Hun eerste reactie toen ze me zagen en nadat ze me begroet hadden? Niet “wat doe jij hier?” of “alles goed?”, nope. Het was “Aah… teken je nog?”. Grappig eigenlijk dat ze me daarvoor herinnerden. Daarna ging het over wat ik nu doe en hoe dat eigenlijk altijd al een beetje mijn passie was geweest. Ik ben eigenlijk journalistiek gaan studeren omdat ik daar een ruim aanbod aan verschillende onderwerpen kreeg, gaande van psychologie tot economie tot vier verschillende talen en langs de andere kant ook omdat ik graag schrijf. Achteraf gezien was het misschien niet de meest geschikte opleiding voor mij, maar ik heb er absoluut geen slechte herinneringen aan. Misschien een paar, maar die hebben mijn onderbewustzijn blijkbaar onderdrukt. Ik heb voornamelijk goede herinneringen aan die tijd daar, maar journalistiek is eigenlijk niet echt mijn ding. Ik schrijf graag, maar ik verkies fictie of een blogje boven gestructureerde nieuwsartikels en ik ben graag op de hoogte van wat er in de actualiteit speelt, maar ik wil er niet altijd als eerste bij zijn. Van de mensen die in hetzelfde jaar als mij zijn afgestudeerd, zijn er verschillende in de journalistiek terecht gekomen, maar evenveel zijn iets anders gaan doen. Dus daarover had ik het even met de docenten en het was fijn om ze heel even terug te zien.

Later, nadat onze wegen waren gescheiden, kwam ik een oud-klasgenoot tegen. Een jongen die bij mij in de klas had gezeten tijdens het tweede middelbaar, een van de moeilijkste jaren die ik heb meegemaakt. Hij was de bemiddelaar in die klas en veel contact had ik nooit echt met hem gehad, met niemand van die klasgroep eigenlijk. Ik zat daar gewoon in de klas en dat was het. Maar hij herkende me wel, gaf me een knipoog gevolgd door een brede glimlach. Ik glimlachte breed terug.

En die twee ontmoetingen, hoe  kort ze ook waren, zorgden er voor dat ik deze avond met een brede glimlach naar huis liep.

You Might Also Like

  • Lies

    Ah welke docenten dan? I’m not good with names 😛

  • Pin It on Pinterest