Zo, het is dus de bedoeling dat ik kleren ga beginnen maken. Voor mezelf. Ik ben er meteen in gevlogen met het Ceylon jurkje en ja, misschien had ik het beter eerst wat rustiger aan gedaan. Ik had kunnen beginnen met een paar A-lijn rokjes bijvoorbeeld. Iets zonder zestien knoopsgaten. Maar nee, zo ben ik uiteraard niet. Op de koop toe ben ik met de gedachte aan het spelen om mijn eigen kleren te tekenen. Eenvoudige kleren. Het moeten geen baljurken zijn of kleren die zo op de catwalk kunnen verschijnen, maar een ding vind ik wel belangrijk en dat is dat alles goed past.
Maar dan komt de grote vraag. Wat wil ik eigenlijk dragen? Ik ben allesbehalve modebewust. Ik wéét zelfs niet wat er momenteel in is. Dat interesseert me gewoonweg niet. Goed, ik heb mijn dosis Trinny & Susannah gehad waardoor ik wel besef wat ik kan dragen en wat ik beter links laat liggen (mini rokjes en meer van dat :P). Langs de andere kant zit ik met een hoop complexen zodat ik mijn lichaam niet helemaal goed kan inschatten. Ik vind mijn armen te dik, een en al blubber, hoewel dat al bij al meevalt volgens velen. Toch bedek ik ze liever en kies ik steeds jurkjes mét mouwen. Hete zomers zijn dan ook hel. Ik wil wel iets met spaghettibandjes aan doen, want ja, dat is frisser, maar dan loop ik heel de tijd zelfbewust te wezen over die armen. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
In mijn kleerkast is niet echt een rode draad terug te vinden (dat mag ook letterlijk genomen worden, ik draag geen rood). Ik heb jurkjes, t-shirts, broeken,… Van alles een beetje zonder een echte stijl. Ja, ik draag mijn jurkjes/rokjes over broeken. Dat is zo een beetje mijn ding geworden. Voornamelijk omdat ik een complex heb over mijn kuiten en enkels en omdat ik graag gemakkelijke schoenen draag. En heel toevallig heb ik geen gemakkelijke schoenen die ik onder een jurkje of rokje kan dragen zonder dat mijn kuiten of enkels er vijftig keer breder uit zien. Ik moet daar maar eens werk van maken, maar ugh, schoenen. Ik haat schoenen kopen. En oh ja, gillettekes (golfjes), dat draag ik ook veel. Maar voor de rest… geen samenhang what so ever.
Dus de laatste tijd ben ik op een paar sites aan het rondsurfen om inspiratie op te doen. Ik begin door het kijken naar die kledingstukken te verstaan hoe kleren in elkaar zitten, hoe een basispatroon wordt aangepast om een bepaald model te bekomen. De afgelopen dagen heb ik dan meerdere malen een “klik” meegemaakt, een aha-moment gehad. En dat is fijn, maar dat helpt me nog altijd niet verder met de vraag: wat is mijn stijl? Waar sta ik mee?
Ik vind mensen met een uitgesproken kledingstijl schitterend. Bijvoorbeeld het personage van Emma Pillsbury uit Glee vind ik schitterend. Vintage met een twist en met gillettekes. Langs de andere kant: niks voor mee, een beetje te kakkerig. Of deze jongedame kleedt zich ook fantastisch: Frocks And FrouFrou. Dat is een van de weinige “kijk wat ik vandaag aan heb” blogs die ik volg. En kijk eens aan, opnieuw golfjes en opnieuw een beetje vintage getint. Zoiets zie ik wel zitten. Ja.
Maar dan steken de complexen hun kop op en mijn verlegenheid speelt me dan parten. Dan trek ik toch maar weer een broek aan onder een pracht van een rokje of dan steek ik een mooi kraagdetail weg achter een trui. Dan speel ik het veilig en verberg ik mijn drieduizendzevenhonderdachtenveertig complexen en onzekerheden achter veilige kledij en dat terwijl ik eigenlijk helemaal niet van veilige kledij hou. Ik hou van kleur, ik hou van strakke tailles en van mooie decolletees, ik hou van opzichtige kragen, van grote knopen en van gekke prints.
En uiteindelijk komt het op een ding neer: uit die comfortzone stappen. De kledingkast openen en dat ene flashy jurkje aan doen, een keer doorbijten en op zoek gaan naar een elegante schoen waar mijn voeten niet in gaan open liggen, geen broeken dragen onder rokjes en jurkjes en vooral gekke kleren zelf maken. Dan voel ik me verplicht die aan te doen, want no way José ga ik veel tijd in het maken van een kledingstuk steken om het vervolgens niet aan te doen. No way José. Fouten of niet, ik ga dat aan doen. U bent gewaarschuwd.
Nu eerst nog uitzoeken welke kleren ik wil maken. Zucht.
Ik heb het zelf zo lang gedaan, rokjes / kleedjes over broeken.
Fantastisch toch, zei ik dan – nu draag ik mijn geweldige kleedjes zelfs in de winter!
Maar… foto’s leren snel: het flatteert niet. ook niet soms. Nooit. Het maakt eenr are zak van je onderkant. Check maar eens op die froufroublog: het meest flatterende zijn benen die eronderuitsteken, en aanpassende rokken. Noit (NOOIT) broeken onder outfits (tenzij skinnyjeans en een tuniek – eventueel).
Ik deed het ook, maar ik leerde uit scha en schande, zelfs de dikste (of in mijn geval: onbestaande) enkels en plompe kuiten onder een rok of broek zijn mooier dan wijde pijpen.
Het model van je rok/kleed gaat trouwens totaal verloren, want het valt anders over je broek dan over je benen (om nog maar te zwijgen van de tailleband / rits/knopen etc.
niet doen dus.
nooit meer!
MOED!
Oh, meid, je moet echt geen complexen hebben! En weet je, maak gewoon wat je graag ziet en waar je van denkt denkt dat het je figuur niet ten nadele komt. Volgens mij ga je je veel beter in je vel voelen als je mooie kleren draagt! Net zoals een paar hakken of een kleedje je ook veel beter doen voelen. Je zult misschien eventjes onzeker zijn, maar meestal merk je wel aan de blikken en complimentjes van anderen dat je er goed uitziet.