Wijvenweek

Iemand nog wat energie op overschot?

Zelfscensuur is iets wat ik heel lang geleden heb geleerd. Het is nodig als je wil bloggen en tegelijk andere mensen niet wil kwetsen of een verkeerde indruk geven van een bepaalde situatie. Hoewel jullie het niet weten, heb ik regeltjes voor mezelf opgesteld. Ik blog niet over mijn werk, ik blog niet over mijn familie en vrienden, ik blog niet over de donkere wolken die soms in mijn hoofd hangen, over mijn onzekerheden en rare hersenkronkels. Nee. Dit is een heppie blog, gevuld met grappige berichtjes van een energetische meid met kleurrijke foto’s om het geheel op te leuken. Zagen en klagen dat laat ik normaalgezien aan andere bloggers over. Maar voor die ene keer leg ik de zelfopgelegde censuurregeltjes naast me neer.

Ik vertel jullie bijvoorbeeld nooit over mijn drastische energietekort en hoe slechtgezind dat me vaak maakt omdat ik daardoor niet kan doen wat ik wil doen. Deze week was één van de ergste weken sinds lange tijd. De wallen zagen nog nooit zo paars en zoals jullie intussen weten, heb ik geen magisch middeltje uit een tubeke om die te camoufleren. Ik was moe. Uitgeput. Kapot. En ik kon het niet verbergen.

Maandagochtend had ik al moeite met op te staan en het weekend kon er niet snel genoeg zijn. Ik zag ergens zelfs een beetje op tegen die wijvenweek, want nee, ik had niet genoeg berichtjes kunnen voorbereiden, want nee, ik vond de licht-sarcastische ondertoon die bij wijvenweek-berichtjes hoort niet en ja, de thema’s waren toch wel een beetje… ingewikkeld.

Ik heb me door deze week gesleurd. Donderdag ging het even beter, dat merkte ik meteen op het werk toen ik in een recordtijd een design maakte waar ik zélf ontzettend tevreden over was, want ja, het werk dat ik lever is vaak een indicator van hoe ik me voel. Als ik zo ontzettend moe ben, dan lukt het gewoon niet om creatief uit de hoek te komen. Beetje ambetant als je een creatieve job hebt, natuurlijk.

Vandaag heb ik de uren en de minuten afgeteld tot het eindelijk weekend was. Eindelijk. Het Vriendje is twee dagen weg, wat wil zeggen dat ik twee dagen kan doen en kan laten wat ik zelf wil. Je zou dan misschien denken dat ik gezellig met vriendinnen heb afgesproken, maar nee, hoor. Ik zit in mijn bed, laptopje erbij en schrijf een blog. Ik vermoed dat ik nog een uurtje ga lezen en dan om half tien ga slapen. Omdat ik zo moe ben. Volledig uitgeput. Doodop. Kapot. ‘t Is dat of de rest van het weekend niets kunnen doen. En als ik dit weekend niets kan doen, dan verschijnt er hier volgende week niets boeiends op deze blog en dat kan ik jullie nu toch ook niet aandoen hé, mijn lieve lezertjes? 🙂

You Might Also Like

  • la merlette blanche

    Sinds ik geen suiker meer eet, ben ik nog minder snel moe dan voorheen. Als ik zou kunnen, zou ik u dus met plezier een uurtje extra schenken. Dan zou ik tenminste samen met mijn vriend kunnen gaan slapen – anders maak ik hem telkens wakker en da’s natuurlijk niet zo fijn voor hem 😉

  • Fenne

    Hopelijk doet de lentezon je goed!

  • Lily

    Zo herkenbaar! Ik ben ook te moe om de dingen te doen die ik wil doen – laat staan de minder fijne dingen die ik mòet doen… En ja, dat is altijd zo geweest en komt dus niet (alleen) door die twee kleine kinderen.
    Ik kijk vaak jaloers naar al die creatieve, energieke blogsters die naast hun gezin, job, huishouden… ook nog een hele gezinskleerkast bij elkaar naaien…

    Wat de suiker betreft: ik ben ook serieus geminderd, maar voel nog niet meteen verschil, maar dat kan natuurlijk wél komen door dat veelvraatje dat dag en nacht om de twee uur aan mijn borst hangt…

  • Madrina

    Ik ken je gevoel. Heel sterk. Sinds ik een tweetal jaar geleden klierkoorts heb gehad, heb ik het gevoel dat ik constant tegen mijn eigen lichaam vecht en dat het energiegedeelte nooit helemaal is opgelost geraakt. En ik vind het zo oneerlijk, want in tegenstelling tot een pak andere mensen zit ik boordevol dromen en ambities.

  • Pin It on Pinterest