Garden Spells

Ik heb ooit een keer de opmerking gekregen dat ik nu toch wel eens échte boeken moest beginnen lezen. U weet wel, de bestsellers van het moment of de grote schrijvers van de 20ste eeuw en de 21ste eeuw. Ach. Pfuh… Literaire snobs. Ik lees omdat ik graag lees en ik lees heel graag over dingen die niet in het echte leven kunnen gebeuren.

Neem bijvoorbeeld het boek dat ik daarnet dichtsloeg. Niet bepaald te klasseren in de categorie “wereldliteratuur”, alles behalve zelfs, maar ik heb er van genoten. De auteur Sarah Addison Allen kende ik toevallig al. Een paar jaar geleden las ik het boek The Sugar Queen en dat boek werd uitgelezen op twee dagen tijd. Ik weet er niet meer heel veel van, maar ik weet nog wel dat ik er ontzettend van heb genoten, van dat boek. Ik herinner me ook dat het verhaal zeer vlot was geschreven, dat de personages interessant waren en dat dat beetje magie dat in het plot was geweven perfect was. Het was geen overdosis magie genre Harry Potter. Nee, het was subtiel.

Hetzelfde geldt voor Garden Spells, alleen deed ik over dit boek ietsje langer (vijf dagen *kuch*). De Waverleys zijn altijd een beetje buitenbeentjes geweest in hun dorp. Ze zijn wat mysterieus en er doen rare verhalen de ronde over de appelboom in hun tuin. Claire is een caterer die vooral gespecialiseerd is in eetbare bloemen. Ze woont in het huis van haar grootmoeder. Op een mooie dag staat daar plots haar jongere zus voor de deur, met haar dochtertje. De twee zussen hebben elkaar tien jaar niet gezien en hoewel ze daarvoor niet al te best overeenkwamen, lijken ze nu steeds dichter naar elkaar te groeien en ze lijken eindelijk hun plaatsje te vinden in hun kleine dorpje.

Mijn twee favoriete personages uit dit boek? Zonder twijfel de appelboom en Evanelle. “Een appelboom?! Serieus?!” hoor ik jullie denken en ja, jullie mogen dat denken, want ik geef toe dat het raar klinkt, maar het is een geweldige appelboom. Evanelle is een groottante, achternicht, god-weet-wat van Claire en haar zus Sydney. Een oud dametje dat aan iedereen rare voorwerpen geeft: een mangosnijder, een haarband, pleisters,… Iedereen die van haar iets krijgt, weet dat dat later wel van pas zal komen.

En ach, het is dan geen literatuur met een grote L, maar ik heb genoten van dit boek net zoals ik heb genoten van Sugar Queen. Uiteindelijk is dat de reden waarom ik lees: om te genieten en te ontspannen. Ik lees graag, maar ben absoluut geen literaire snob. Nopes. Daar doe ik niet aan mee. Maar uhm… de dag dat je me aantreft met mijn neus in een écht stationsromannetje, dan mag je me wel even een aanporren en de vraag stellen waar ik mee bezig ben. Ahum.