Edenbrooke

Een keer per jaar heb ik zo’n periode dat ik nood heb aan een shot Jane Austen. Het maakt niet uit in welke vorm: een boek, een film of een van de geweldige BBC reeksen. Ik zag de BBC reeks van Pride and Prejudice voor het eerst heel heel heel lang geleden toen ik twaalf of dertien was. En ik was verkocht. Daarna volgden de boeken van Jane Austen en het is nooit meer helemaal in orde gekomen. Een bepaalde dosis Mr. Darcy en Lizzy, Mr. Knightly en Emma zijn dus gewoon jaarlijks nodig.

Via via via kwam ik uiteindelijk op Edenbrooke van Julianne Donaldson uit. Dat boek werd me aangeraden door een Jane Austen fan. Het is een “moderne” roman, maar volledig in de stijl van Austen. Of toch zo goed mogelijk in de stijl van Austen. Ik lees meestal geen Regency boeken omdat niemand kan toppen aan haar stijl. Punt. Maar Edenbrooke wilde ik graag een kans geven, vooral nadat ik de eerste twee hoofdstukken als sample op mijn Kindle had gelezen en merkte dat het wel te pruimen viel.

Marianne Davantry woont na de dood van haar moeder in Bath bij haar grootmoeder, maar de grote stad is eigenlijk niets voor haar. Ze was veel liever in hun rustige cottage gebleven ergens tussen de groene heuvels. Als ze een uitnodiging krijgt om op Edenbrooke te verblijven, twijfelt ze geen seconde om Bath achter zich te laten. Op Edenbrooke zal ze haar tweelingzus terugzien die al die tijd in Londen heeft doorgebracht en intussen een echte dame is. Marianne zelf heeft een beetje moeite met zich te gedragen als een dame. Onderweg naar Edenbrooke worden zij en haar meid overvallen door een highwayman. De twee dames staan hun mannetje, maar hun koetsier raakt zwaar gewond. Ze brengen hem naar de dichtstbijzijnde herberg en daar ontmoet Marianne Phillip. Het zijn niet meteen de beste vrienden. Totdat blijkt dat Phillip  ook op Edenbrooke verblijft en daar raken de twee steeds beter en beter bevriend. Alleen blijkt dat Phillip niet altijd even eerlijk tegen haar is geweest.

Voorspelbaar? Extreem. Amusant? Hell yeah! Goh, je weet vanaf het begin hoe het boek zal eindigen, maar hier en daar worden nog een paar verrassingen ingegooid. De personages zijn niet allemaal even geweldig uitgewerkt. Af en toe wou ik het hoofdpersonage door elkaar rammelen en roepen: “Kind, stop nu eens met zo naïef en onnozel te zijn,”. Maar laten we eerlijk zijn, het is een zwijmelboek en dat lees je puur voor de entertainment. Niet omdat het hoogstaande literatuur is. En niemand, lieve mensen, niemand zal ooit een zwijmelboek zo goed maken als Jane Austen. Niemand. Maar Julianne Donaldson deed alvast een hele mooie poging. Het is haar debuut en ik ben wel benieuwd naar wat ze nog gaat publiceren. Eentje om in het oog te houden dus.