Blackmoore

Ik heb altijd van die schrijvers gehad die ik in het oog hield. Het is niet dat ik ze op de voet volg, maar als er een nieuw boek verschijnt van een van hen, dan wist ik dat meestal wel binnen de twee maanden te vinden. Dankzij Goodreads gaat dat tegenwoordig nog makkelijker, schrijvers in het oog houden. Zo ontdekte ik dat Julianne Donaldson van wie ik vorig jaar Edenbrooke las een nieuw boek uit had, Blackmoore.

Kate weet wat ze wil. Trouwen zegt haar niets, maar het avontuur opzoeken aan de andere kant van de wereld in India, dat is wat ze wil. Alleen ziet haar moeder dat niet zo meteen zitten. Dus sluiten ze een deal. Als Kate die zomer drie huwelijksaanzoeken krijgt tijdens haar verblijf op Blackmoore én deze drie huwelijksaanzoeken ook afwijst, dan mag je met haar tante naar India vertrekken. Kate dacht dat die opdracht een piece of cake ging zijn, maar dat valt een beetje tegen. Gelukkig is er heer en meester van Blackmoore en trouwe jeugdvriend van dienst, Henry, die Kate wil helpen met haar missie.

Om eerlijk te zijn herinner ik me echt nog maar nauwelijks iets van Edenbrooke. Het enige wat ik er me nog zeer helder van herinner is hoe geweldig fijn ik het vond om zo’n mega-voorspelbaar, uber-klef romannetje te lezen. Pas op, ik ga me niet wagen aan Harlequins of zo. Nope. Maar af en toe moet dit kunnen en Julianne Donaldson is echt goed in wat ze schrijft. Opnieuw liet dit boek me achter met een geweldig fijn zwijmel gevoel. Nadenken kwam niet echt aan te pas bij dit boek, want je weet al bij het lezen van de korte inhoud hoe het gaat eindigen. Maar toch… Ik ga Julianne Donaldson blijven lezen, al is het maar om even weg te dromen bij de vrouwen in lange jurken, de bals en de Mr. Darcy’s van de 1820’s.