Ik vermoed dat ik dit Orphan Train net als vele andere boeken ontdekte via Goodreads. In eerste instantie dacht ik dat het boek eigenlijk over de Tweede Wereldoorlog zou gaan om de een of andere reden. Af en toe ben ik niet zo’n held in het lezen van korte inhouden en maak ik meteen mijn eigen verhaal bij een titel. Ik was dan ook even in de war toen ik begon te lezen.
Molly is bijna achttien en woont bij een pleeggezin, maar daar is ze niet langer welkom. Op de koop toe moet ze enkele uren community service doen omdat ze probeerde een boek te stelen van de bibliotheek. Zo komt ze terecht bij de 91-jarige Vivian Daly die een zeer gelijkaardige achtergrond heeft als Molly. Haar familie kwam om tijdens een brand begin 1930 en als enige overlevende kan Molly bij niemand terecht. Ze wordt met een wezentrein (dat is exact wat je denkt dat het is: een trein vol weeskinderen) van New York naar the Midwest gebracht. Daar komt ze bij verschillende pleeggezinnen terecht, het ene al wat gastvriendelijker dan het andere. Door de parallellen in hun leven, groeien de twee dichter en dichter naar elkaar toe.
Duidelijk geen Tweede Wereldoorlog dus. Het was niet het meest boeiende boek dat ik al heb gelezen. De personages waren zo-zo, het plot was behoorlijk voorspelbaar en het was een beetje een zondagmiddagfilm scenario. Het concept van de wezentrein fascineerde mij dan weer behoorlijk hard. Het feit dat jonge kinderen op zo’n trein werden gezegd en om hopelijk op een geheel andere plek een familie te vinden, was voor mij compleet nieuw. Maar blijkbaar is het vrij lang een gewoonte geweest in de Verenigde Staten om op deze manier weeskinderen uit de grote steden te halen, waar ze anders toch maar straatbendes zouden vormen.
Soit. We zullen dit klasseren onder “historisch tussendoortje”.
