Die keer dat Kathleen echte beautyproductjes kocht in een echte beautystore en al

Enkele weken geleden zag ik hoe de plaatselijke Jack&Jones winkel werd leeggehaald en plaats maakte voor een winkel die helemaal bestond uit make up en beautyproductjes. Aangezien ik er iedere dag voorbij wandel van en naar het werk kon ik de opbouw van die nieuw winkel Lookiss van Di volgen. En het was ook daardoor dat ik er helemaal door gefascineerd raakte. Ik wilde daar maar al te graag eens gaan neuzen.

Maar eigenlijk durf ik dat niet zo goed, winkels binnenstappen waar je op je uiterlijk beoordeeld kan worden. Ik heb het al vaak genoeg meegemaakt dat ik een winkel wordt buiten gekeken omdat ik nu eenmaal niet binnen het gewenste cliënteel pas (aka schminkpoppen). Gelukkig was ik afgelopen zaterdag op stap in goed gezelschap en dat gezelschap zag het wel zitten om even die winkel binnen te springen. En in heel die winkel vol kleurtjes en geurtjes en dergelijken was er één merk dat er helemaal uit sprong voor mij: The Balm. Dat het merk er zo uit sprong kwam voornamelijk door de heerlijke retro toets in hun packaging. Zalig gewoon. En eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik eerst niet door had dat The Balm de naam van het merk in kwestie was. Ik dacht dat het een omschrijving van een product was. Ahum. Ja. Kathleen en beautyproductjes, ooit komt het goed.

Zaterdag verliet ik de winkel met lege handen, maar dat merk met die geweldige packaging bleef door mijn hoofd spoken. Al snel vond ik het terug via google (en toen ontdekte ik dus dat The Balm de naam was van dat merk, ayup) en leerde ik dat het parabenen vrij is en niet wordt getest op dieren. Hell to the yeah! Op de koop toe geeft The Balm hun producten ronduit de beste namen ooit. De merknaam op zich al klinkt een beetje als “DaBomb!” al naargelang hoe je het uitspreekt. Er is een palette met matte oogschaduwen waarvan de namen van de kleuren allemaal Matt heten en dan een achternaam krijgen en er was een product dat BalmShelter heet. Geweldig vind ik dat. Wie mij een beetje kent weet dat ik hou van taalgrapjes en dus heb ik meerdere malen zitten grinniken tijdens mijn researchronde. Het was klaar als een klontje: dit merk was wel mijn dada. Ook al was het make up en versta ik daar niet veel van.

Een van de meest geprezen producten van The Balm bleek een tinted moisturizer te zijn, genaamd BalmShelter. Een wablieft? Ja. Inderdaad. Ik hoorde het ook donderen in Keulen, maar hoe meer ik er over begon te lezen hoe meer ik er door geïntrigeerd raakte. Een tinted moisturizer is een voedende crème met een piepklein beetje pigment er in. En deze van The Balm bleek ook nog eens een ingebouwde zonnecrème te hebben. “Ha!” Dacht ik, “Ha! Dat is slim gezien,”. Ik, met mijn bleek velleke zou me eigenlijk met regelmaat moeten insmeren tegen de zon, maar dat gebeurt uiteraard niet. Ik heb tegenwoordig zonnecrème in mijn fietsrugzak zitten en dat is al behoorlijk wat naar mijn normen. Uiteraard besef ik dat ik mijn velleke beter moet beschermen, maar sja…  Het concept van iets op uw gezicht te smeren dat uw huid voedt en u meteen ook wat beschermt tegen de zon, dat zag ik wel zitten.

Dus toen ik daarnet voorbij de Lookiss wandelde besloot ik er gewoon voor te gaan. Ik testte zeer professioneel de Balmshelter in light tegenover de light/medium kleur op mijn handen. Jawel. Half beautybloggend Vlaanderen en omstreken zou trots mogen zijn op mijn geswatch. Zo professioneel en al. Maar ik uhm… Zag dus eigenlijk geen verschil tussen de twee tinten. Ik pier iedere dag uren en uren aan een stuk naar een scherm en kan het kleinste verschil in kleur onderscheiden, maar het verschil tussen de tint light en light/medium… Nope. Nope. Not a clue.

Dus met bang hartje besloot ik raad te vragen aan de winkeljuffrouw. Die antwoordde meteen dat ik voor light medium moest gaan door mijn sproeten. En dit is nog maar het begin van sproetenseizoen dus mijn gezicht moet nog ontploffen (niet ontploffen zoals er bepaalde gezichten ontploften in Game of Thrones of zo *klein trauma*). En de winkeljuffrouw was vriendelijk, deed een babbeltje en bliksemde me niet de winkel uit! Klantvriendelijkheid en al. Of misschien kwam het omdat mijn nagels zo mooi gelakt waren dat de winkeljuffrouw zo lief was. Ach ja. Hoe dan ook, ik werd daar goed geholpen bij Lookiss, dat mag gezegd worden.

Dus ik kocht een beautyproductje. Een echt. Een levensecht. En toen ik daar toch was besloot ik ook de Baby Lips van Maybeline te kopen (helaas niet cruelty free… grrr), want ook daarover was iedereen wild op het internet. Een lippenbalsem komt altijd wel van pas, toch? Ook dit product is “tinted”. Moeha. Tinted is het nieuwe zwart of zo? Maar soit. Hoe fokking trots is half beautybloggend Vlaanderen en omstreken nu wel niet?! Nu die productjes nog zien te gebruiken en hopen dat ik niet oranje uitsla of zo. Ha!

En ook: ik ga meester worden in het schrijven van longreads! Moehaha! Longreads zijn het nieuwe zwart!