Onlangs kreeg ik een mailtje van Els met de vraag of ik nog tips had voor briefromans. Briefromans, voor diegene die het niet weten, zijn boeken geschreven in briefvorm, aan de hand van mails, chatberichten of documenten. Het is dus ietsje anders om te lezen dan de gewone standaard roman, maar het is en blijft een geweldig concept. Het is niet altijd even evident om een goede briefroman te vinden, dus ik deel hier even mijn top 5.
The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society van Mary Ann Shaffer
Dit boek heeft mijn hart helemaal gestolen. Het is een boek dat ik begin vorig jaar las, maar waar ik nog steeds met heel veel plezier aan terug denk. Het is 1946. Londen en haar inwoners zijn aan het bekomen van vijf jaar oorlog. Juliet Ashton is op zoek naar een onderwerp om een nieuw boek over te schrijven, maar ze geraakt er maar niet uit. Tot ze plots een brief krijgt van een man die een tweedehands boek kocht dat ooit nog van haar was geweest. Zo ontstaat er een fijne briefwisseling tussen de twee, waarin Juliet het bestaan ontdekt van The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society. Die groep werd opgericht om een ietwat illegaal feestje tijdens de Duitse bezetting van het kanaal-eiland Guernsey te verdoezelen. Al snel raakt Juliet gefascineerd door Guernsey, de inwoners en hun verhalen. Ze besluit naar het eiland af te zakken en over de bezetting een boek te schrijven.
Carrie van Stephen King
Carrie is en blijft mijn favoriete King boek. Ik weet niet of dat te maken heeft met het feit dat het te maken heeft dat het een briefroman is of niet. Het boek is eigenlijk het dossier waarin de gebeurtenissen die plaatsvonden in een klein dorpje in Maine worden beschreven. In dat kleine dorpje ontdekt de zestienjarige Carrie dat ze telekinetische krachten heeft waardoor ze objecten kan verplaatsen met haar gedachten. Ze is altijd een beetje een buitenbeetje geweest, maar opeens vraagt een van de populaire jongens haar mee naar het eindbal. In al haar naïviteit gaat ze met hem mee naar het bal waar uiteraard de zeer bekende scène plaatsvindt en sja… met alle gevolgen van dien… Ik wil heel graag binnenkort de recente verfilming van het boek kijken. Onlangs zag ik die op Netflix verschijnen, dus ik moet er maar eens werk van maken.
Attachments van Rainbow Rowell
Met Attachments is mijn liefde voor Rainbow Rowell begonnen. Ik was heel bewust op zoek naar een briefroman en dit boek dook een aantal keren op tijdens mijn zoektocht, dus besloot ik het een kans te geven. Het verhaal speelt zich af in de jaren negentig wanneer het internet en het gebruik van e-mail nog maar net gangbaar begint te worden. Een grote krant neemt Lincoln aan om het e-mailverkeer van de werknemers in het oog te houden. Er zijn bepaalde regels die ze niet mogen overtreden, maar voor twee werknemers, de vriendinnen Beth en Jennifer, knijpt Lincoln met veel plezier een oogje dicht. Het begint alleen een beetje moeilijk te worden als Lincoln gevoelens begint te ontwikkelen voor één van de vriendinnen, maar niet gewoon op haar kan afstappen om te zeggen: “Hey, ik jouw e-mailverkeer gelezen en je lijkt me wel een toffe,”.
Waar is Bernadette van Maria Semple
Bee is vijftien wanneer haar moeder Bernadette, die toevallig ook haar beste vriendin is, opeens verdwijnt. Aan de hand van verschillende documenten die op zeer mysterieuze wijze in haar bezit komen probeert Bee wat aan de verdwijning vooraf ging te reconstrueren om zo uit te zoeken waar haar moeder is.Zo leert ze dat haar moeder een zeer befaamd architecte was in Los Angeles zo’n twintig jaar geleden en dat ze helemaal niet meer dezelfde persoon was als ze toen was. Intussen woont Bernadette in Seattle en daar moet ze constant haar gal spuwen over Microsoft, waar haar echtgenoot werkt, de helicopter ouders aan de poort van haar dochters school, Canadezen, het weer en wat nog allemaal niet. Omdat ze niet graag buiten komt en al helemaal niet graag met mensen communiceert face to face heeft ze een virtual assistant onder de arm genomen die helemaal vanuit India allerhande zaken voor haar regelt. Zoals bijvoorbeeld het gezinsuitstapje naar Antarctica. (Tip: ik zag dit boek ook heel goedkoop liggen op het Boekenfestijn)
Love, Rosie van Ceclia Ahern (soms ook Where Rainbows End)
Er zijn best wel wat romantische chicklitachtige boeken geschreven in het genre briefroman. Dit is er ook zo ééntje. En dit boek is zelfs verfilmd. Ha! Het boek volgt twee vrienden Rosie en Alex doorheen hun jeugd. Wanneer ze zeventien zijn, nét als ze beginnen te beseffen dat ze misschien meer dan alleen maar vrienden zijn, verhuist Alex van Dublin naar Boston. De twee maken plannen zodat Rosie uiteindelijk ook aan een Amerikaanse universiteit kan studeren, maar vlak voor ze wil vertrekken blijkt dat ze zwanger is. Rosie besluit uiteindelijk om het kindje te houden en al haar plannen om verder te studeren, naar de VS te verhuizen en iets te beginnen met Alex opzij te zetten.
Er zijn nog een aantal briefromans waar ik met veel plezier aan terug denk, maar dit zijn echt de ultieme favorieten. Toevallig vond ik op het Boekenfestijn in Mechelen afgelopen vrijdag de Nederlandse versie van het eerste boek: Het literair aardappelschiltaart genootschap van Guernsey. Op Bol vond ik enkel de Nederlandstalige e-book versie. Van een papieren versie was geen spoor te bekennen. Dus toen ik op het Boekenfestijn de papieren versie zag liggen, heb ik meteen twee exemplaren meegenomen. Eéntje voor hier in de kast. Eéntje voor bij iemand van mijn dierbare lezertjes in de kast. Jawel. Het is giveaway time!
Wil je deelnemen? Laat dan even een reactie achter hieronder met daarin je favoriete herinnering die te maken heeft met post ontvangen. Heb je ooit onverwachts een gigantisch postpakket ontvangen? Keek je altijd ontzettend uit naar de brieven van je eerste vriendje? Is er een keer iets hopeloos zoek geraakt door de post, maar dook het dan uiteindelijk heel onverwachts op… vijf jaar na datum? Volgende week zondag 29 november maak ik de winnaar bekend. Zorg zeker ook dat je een geldig e-mailadres achterlaat zodat ik je kan contacteren als jij de gelukkige winnaar wordt.
Mijn vriend is militair en als hij lang van huis is, is postpakketjes maken voor hem echt mijn therapie. Ik leg mijn hart en ziel in die postpakketjes en zo gaan die lange maanden net iets sneller om.
Op Chirokamp was het bij ons de gewoonte om mensen (leiding of uitzonderlijk ook oudere leden), die een postpakketje opgestuurd kregen, iets te laten doen (domme gebaren bij een liedje voor heel de Chiro ofzo) voor ze dat pakketje effectief kregen. Als lid was dat altijd lachen, maar eens ik leiding werd probeerde ik er altijd voor te zorgen dat ik de post kon onderscheppen om geen opdracht te krijgen voor eventuele postpakketjes. En het is gelukt! Vijf Chirokampen als leiding en nooit een opdracht gekregen (of ik moet die herinnering hebben verdrongen, natuurlijk). 🙂
Het is voor de meeste misschien niet een vrolijke herinnering, maar voor mij zeker wel. (Ookal is er zoveel verdriet aan verbonden.)
Mijn beste vriend heft zelfmoord gepleegd. Een tijdje na zijn dood heb ik van zijn mama een grote doos gekregen die helemaal gevuld was met verschillende brieven, honderden post its met raad (oa dat ik dringend de eerste stap moest zetten naar mijn geheime crush. Die geheime crush is ondertussen mijn echtgenoot. 🙂 ) Foto’s van ons met quotes van boeken die we allebei leuk vonden.
Die doos heeft me echt de kans gegeven om afscheid te nemen en niet enkel meer op te gaan in verdriet.
Toen ik 15 was, ging de zus van één van mijn klasgenoten op uitwisseling naar Uganda (zij ging er toen les geven). De meisjes van onze leeftijd daar waren heel benieuwd naar hoe wij hier leefden en in de Engelse les werd een pennenvriendproject opgestart. Ik schreef jarenlang met Doris, mijn pennenvriendin van daar. Brieven waren weken onderweg, maar ik maakte altijd een vreugdedansje als er nog eens een luchtpostenvelop bij de post zit. Ondertussen heb ik alle brieven nog steeds, maar we schrijven elkaar niet meer zo vaak. Maar we ‘volgen’ elkaar wel op facebook, en zij heeft ondertussen een zoontje gekregen!
Toen ik net samen was met mijn lieve vriendje vertrok ik voor lange tijd op kamp en ik zou hem lang niet zien, want hij vertrok ook op kamp ondertussen. Daarom had hij een postpakket voor mij gemaakt met briefjes en cadeautjes en elke dag mocht ik er eentje opendoen. Met dingen als mijn lievelingskoekjes, een cd met een mooi liedje, zijn GameBoy zodat ik spelletjes kon spelen totdat hij terug thuis was,… Lekker melig allemaal, maar toch wel schattig 🙂
Toen ik 10 was, leerde ik op vakantie een Nederlands meisje kennen. We woonden op vijf uur rijden van elkaar, dus elkaar vaak zien was geen optie. We gingen maar 1 keer per jaar een week bij elkaar op vakantie. Gelukkig schreven we allebei erg graag, dus hebben we een hele tijd intensief brieven naar elkaar geschreven. Wat was ik altijd blij om een enveloppe met haar handschrift in de brievenbus te zien zitten. Na 5 jaar verwaterde het contact een beetje, maar we volgden elkaar wel via Facebook. En het leukste van al? In juli is ze bij mij op bezoek gekomen in Barcelona en zagen we elkaar voor het eerst in 10 jaar terug. Het klikte meteen weer als vanouds! 🙂
Btw: Attachments lijkt me echt een goed boek. Vanavond eens in de bib zoeken 🙂
De mooiste herinneringen zijn toch het ‘pennen’ uit mijn jeugd. Ik had ongeveer 100 pennevrienden. Zowel in België en Nederland als in het buitenland. Ik kreeg iedere dag. Ja. Echt iedere dag een stapel brieven, maar meestal niet gewoon brieven. Vaak waren het pakketjes want wij deden aan FB’s (friendshipbooks die je zelf moest maken en waarin penners naar nog penners zochten: héél leuk was dat. Ik weet niet eens of het nog bestaat, maar toen was het razend populair). Dat is dus meer dan 20 jaar geleden. Ik schreef elke dag uren brieven. Dat is pas min of meer gestopt toen ik mijn eerste kind kreeg. Dat ging gewoon niet meer. Die hobby.
Door dat pennen waren er ook verschillende pennevrienden op mijn huwelijk en mocht ik één keer zelf naar een huwelijk in Nederland. Ook een pennevriend uit Algerije stond onverwachts eens aan mijn deur en ééntje uit Lithouwen kwam zelfs logeren. Het was een geweldige tijd. Als ik iets mis uit mijn jeugd is het dat wel. Dat vele schrijven van lange brieven (al mijn brieven waren minstens 2 vellen lang, maar vaak langer)en het ontvangen. Elke dag was het een feest om die brieven open te maken. Helaas is het voorbij. Al kan ik door het bloggen af en toe mijn ei nog eens kwijt.
Toen ik in het 1e middelbaar zat, kregen we van onze leerkracht Nederlands de opdracht om een brief te sturen naar onszelf in de toekomst. Eens we 18 waren, zou zij ze naar iedereen terugsturen. Zo gebeurde het dat in 6 jaar na datum, toen ik dat hele project allang vergeten was, een brief in de bus kreeg van mijn 12-jarige ik. Ik had het nogal serieus genomen en er een heel werk van gemaakt. Er zat oa een lijst in met alle dingen die ik hoopte dat ik op mijn 18e gedaan zou hebben (sommige dingen waren nogal ambitieus, zoals ‘een boek schrijven’ of ‘trouwen’ :p), een pluk van m’n eigen haar, handgeschreven boodschappen van mijn ouders en vriendinnen die ik ook iets laten schrijven had, een uur-per-uurverslag van mijn dag toen, een lijst van mijn favoriete boeken, kleuren, dieren, films toen, een paar foto’s,….
Ik heb meer dan één traantje weggepinkt van ontroering en ben de leerkracht in kwestie nog altijd dankbaar voor haar idee en inspanning (elk jaar verstuurt ze zo een heel stapeltje 6 jaar oude brieven, geweldig toch!
Ik deed mijn stage in Nieuw-Zeeland. Super land. Prachtige natuur, fijne mensen … maar de chocolade lijkt echt nergens naar. Ook toen al schreef ik op mijn blog over mijn ervaringen en iemand die mijn blog volgde heeft toen zomaar een doos chocolade voor mij naar het andere eind van de wereld gestuurd.
Ik heb een depressieve vriend, die al maanden zijn post niet meer openmaakte, elke dag een jaar lang post gestuurd; een brief, kaartje, knipsel, foto, plaatje, poster, tekening, gedicht. Om hem te motiveren en te steunen. Fijne herinnering, omdat ik hem met een klein gebaar kon steunen.
Ik kreeg ooit totaal onverwachts van m’n oud docent Nederlands het boek Het verhaal van mijnheer Sommer van Süskind. Hij had dit ooit voorgelezen in de klas en hier werd mijn liefde voor literatuur mee aangewakkerd. Ik kreeg het boek jaren later, toen ik inmiddels niet meer naar school ging. Inmiddels had ik alle boeken van Süskind verzameld, alleen deze was erg moeilijk te krijgen. Totdat de docent hem vond en naar mij opstuurde. Een grote verrassing en het boek heeft een ere plek in mijn kast.
Oh, Kathleen, dankjewel! Hier word ik zo blij van en ik wil al meteen naar de bib ( maar die is nu toe en best eerst mijn huidige boek uitlezen want ik kan maar 1 boek tegelijk lezen).
Wat een mooie verhalen hierboven allemaal! Zo’n gaan we er binnen 15 jaar niet vertellen over e-mails denk ik zo ;o) Ik had als tiener ook massa’s pennenvrienden (die FB’s van Sandra *trip down memory lane*) maar wil liever een recente “post-ervaring” delen.
Ik had afgelopen zomer een dikke boon voor iemand gekregen. Hij werkte in een winkel waar ik klant was, maar ik kende niet eens zijn naam. Na daar 2 maanden binnen en buiten te lopen en babbeltjes te doen, raapte ik de moed bij elkaar en vroeg ik hem uit in een briefje. Ik deed er een meerkeuze-antwoordlijstje bij en een aan mezelf geadresseerde omslag, zodat hij het antwoord naar mij kon opsturen. Ik ben het persoonlijk gaan afgeven (om vervolgens heel snel de winkel uit te lopen). 3 dagen later lag mijn eigen omslag in m’n brievenbus. Aaargh, de stress!! De dagen daarvoor ook al 5 keer per dag gaan checken… de magie van de brievenbus, niwaar? Jammer genoeg bleek hij al bezet te zijn, maar ik vond het toch super dat hij antwoordde, en dat ik dit had aangedurfd, en dat ge blijkbaar nog gewoon op iemand uit de winkel om de hoek kunt vallen zonder dat ge eerst op internet moet gaan zoeken!
Ik heb nog een boek die bij dit lijstje kan horen: ‘Voor liefde zie de letter L’ van Paola Calvetti. Dit verhaal gaat over Emma die een eigen boekenwinkel in Italië heeft. Haar eerste liefde Frederico, die in New York woont ondertussen, komt de boekenwinkel binnen en laat een brief achter. Na een dinertje beginnen ze naar elkaar brieven te schrijven over hun leven en hun gedachten. (Momenteel ben ik op pg 102, en het kan mij tot nu toe bekoren.)
Mijn mooiste herinnering aan post ontvangen? Een super dikke envelop ontvangen van Umea University met daarin alle informatie over de school, mijn kot, mijn vakkenpakket en Umea zelf. Het begin van een fantastische Erasmus-ervaring!
Een andere herinnering is een mailtje krijgen waarin stond dat ik een boekenpakket had gewonnen van Boek.be (ik was knalvergeten dat ik het deelgenomen) waardoor het ongeduldig en nieuwsgierig wachten op de gewonnen boeken kon beginnen.
Liefs!
Wie krijgt er nu niet graag persoonlijke post?!? Dat is iets heel anders dan de gewone post (lees: bijna steeds rekeningen). Ik krijg dus wel graag eens een brief of kaartje ofzo in mijn bus. Dus toen ik 29jaar werd, deed mijn vriend een e-mail oproep aan vrienden en familie van me, waardoor ik heeeel veel persoonlijke verjaardagskaartjes in de échte brievenbus kreeg 😀 Sommige kaartjes waren toch van onverwachte mensen, sommigen vol confetti en glitters, nog eens eentje die muziek maakt als je de kaart opent, … 🙂
Enkele jaren geleden op vrijdag de 13 niets liep zoals geplant en op weg naar huis na een lange vermoeide werkdag ik raapte de post op terwijl ik naar binnen ging en m’n oog viel op een langwerpige brief met mijn naam op verbaast deed ik hem open en ik geloofde mijn ogen niet ik had een reis gewonnen naar turkeye met alles erop en eraan .
Al m’n zorgen , verdried en de vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon die dag van toen vergeet ik nooit meer .
Ik heb ooit lang gewacht op een briefje terug die ik geschreven had naar een vakantieliefje, maar heb nooit post terug van gekregen. Dat vond ik spijtig toen 🙁