Gebeurd

Die keer dat ik een stationsromannetje wilde lezen

stationsromannetjeJa, je leest die titel goed, ja. Ik wil graag een stationsromannetje lezen. Zo eentje met een kleffe kaft en té omschrijvend taalgebruik. Zo eentje waarbij je standaard met je ogen gaat rollen en niets anders kan dan een beetje giechelen. Laat me het even uitleggen, want er gaat uiteraard een heel verhaal aan vooraf.

Het zit zo. Als ik aan het illusteren of ontwerpen ben, dan luister ik heel graag naar podcasts. Het is de perfecte combinatie. Ik kan luisteren naar iets interessants en iets bijleren, maar tegelijk toch werk gedaan krijgen. Win-win. Podcasts zijn de max, maar dat wist je ongetwijfeld al. Eén van mijn favoriete podcasts momenteel is Real Talk Radio van Nicole Antoinette. Iedere aflevering duurt bijna twee uur en tijdens die twee uur praat Nicole Antoinette met haar gast over eender welk onderwerp dat naar boven komt: financiën, zaken doen, kinderen opvoeden, seks, sport, verslaving, bloggen,… You name it. Onlangs besloot ik naar de aflevering met Linda Mercury te luisteren. Linda is blijkbaar schrijfster van romance novels oftewel stationsromannetjes.

En serieus, als er dit jaar één podcast is die je moet luisteren, dan is het dat interview met Linda Mercury, want amaai. Het is door haar kijk op stationsromannetjes dat ik er nu ééntje wil lezen. Op de een of andere manier heeft ze mij daarvoor enthousiast gekregen. En het is niet dat ik nog nooit een boek heb gelezen dat onder de noemer stationsromannetje kan geklasseerd worden, maar het is niet bepaald een genre waarvan ik denk: “Amaai, nu heb ik daar nog eens goesting in se,”. Ik heb de nodige vooroordelen tegenover dat soort boeken, ik geef het toe. Ik vermoed dat ik niet de enige ben. De exemplaren die ik al heb gelezen, waren ok, maar laten we eerlijk zijn, er werd behoorlijk wat met de ogen gerold en onnozel gegrinnikt met de uitvoerige omschrijvingen. Maar het is een heuse miljoenenbusiness, geloof het of niet.

Dus deed ik een avondje research naar het genre. Jawel. Een avondje stationsromannetjes researchen. Ik stel me soms vragen bij mijn eigen leven en wat ik ermee doe. Soit. Volgens mij zijn de wenkbrauwen van een aantal van mijn Goodreads vriendjes serieus in de hoogte geschoten toen ze zagen welke boeken ik aan het toevoegen was aan mijn te-lezen-lijst. Maar! Maar! Ik heb een hele strenge selectie gemaakt. Ik wist dat ik niets met miljonairs wilde en niets met paranormale elementen (geen weerwolven, geen vampieren en dat soort toestanden. Voor je het weet kom je dan weer glinsterende vampieren tegen en… nee. Gewoon nee.). Al gauw kwam ik dus uit bij de historische stationsromannetjes en voor ik het goed en wel wist zat ik bij de Regency era stationsromannetjes. Als we het dan toch even hebben over romantische verhalen dan moet ik erbij vermelden dat Pride & Prejudice mijn ultieme favoriete romantische verhaal is (Mr. Darcy. Zwijmel). Dus de stap naar Regency was logisch.

Zo kwam ik dan weer uit bij Georgette Heyer, de moeder der Regency era stationsromannetjes, zo blijkt. De dingen die je bijleert tijdens een avondje researchen of tijdens het lezen van een willekeurig blogbericht hier op deze site.  Zei ik al dat ik keihard fan ben van de naam Georgette? Soit. Georgette Heyer schreef blijkbaar massa’s boeken in dat genre begin van de twintigste eeuw en was daardoor min of meer de grondlegger van dat specifiek subgenre van de romance novel. Persoonlijk vind ik dat je als iemand gekend staat als “de moeder” of “de vader” van een bepaald genre, dat je toch minstens één van zijn of haar werken moet lezen/zien/luisteren. In haar Goodreads omschrijving staat dat ze haar inspiratie haalde bij Jane Austen. Dat belooft dus goed te worden.

En dus verscheen Frederica van Georgette Heyer dus op mijn te-lezen-lijst voor binnenkort. Een stationsromannetje zonder kleffe kast, zo blijkt. De inhoud, daar kan ik nog niet veel over vertellen, maar ik ben benieuwd en hou jullie sowieso op de hoogte. Ideaal voor puntje dertien van de Verbeelding Book Challenge, lijkt me.

Lezen jullie wel eens stationsromannetjes? Als dat het geval is, tips voor het betere stationsromannetje zijn altijd welkom, want momenteel ben ik bijzonder gefascineerd door dit genre en ik heb eigenlijk voor de rest geen idee van waar ik moet beginnen.

Nog een wist-je-datje na een avondje researchen: Wist je dat er een site bestaat waarop je stockfoto’s kan kopen puur voor die kleffe kaften van stationsromannetjes mee te maken?! Kijk hier maar eens. Mind. Blown.

(Ik kon niet goed kiezen welke afbeelding ik bij dit blogbericht wilde plaatsen, dus koos ik uiteindelijk deze die ik vond op Pinterest. Geen idee wie de illustratie heeft gemaakt, dus helaas creditloos, maar stiekem vond ik deze het beste. Je kan zien dat zelfs iemand die keigoed kan tekenen nog altijd moeite kan hebben met handen. Er loopt iets mis met de vingers van de vrouw. Handen zijn des duivels. Dit geheel terzijde. 😀 )

You Might Also Like

  • Ilse van Kreanimo

    Ik lees ze wel eens als ik gewoon wil ontspannen en niet wil denken aan plotwendingen of ingewikkelde verhaallijnen. …
    Je weet toch al hoe het afloopt.

    Ook dan van Darcy btw ?

  • Wapiti

    Een stationsromannetje?!
    In elk geval, veeeel leesplezier!

  • Khadetjes

    Ik zat niet te lachen, ik zat ronduit te schateren… hoewel ik graag en veel lees, deed ik ook nog niet van stationromannetjes. Ik wacht even jouw bevindingen af vooraleer ik erin duik 🙂

  • gerhilde maakt

    Originele blogpost! Het is niet echt mijn genre, dus ik kan je geen tips geven, maar ik ben wel benieuwd naar je bevindingen. 🙂
    Het hand op de tekening was mij niet opgevallen, maar inderdaad: er is iets mis mee. Handen zijn dus echt des duivels …

  • Kathleen

    Heb ooit ergens een stationsromannetje gratis bijgekregen en ben 20 pagina´s ver geraakt. Er zat een deelnameformulier voor een wedstrijd bij om er zelf één te schrijven. Regels: mannelijke hoofdpersoon moest ofwel rijke Arabier, ofwel knappe Italiaan, ofwel knappe Griek; moest met een geheim rondlopen; heldin moest dit en dat en zus en zo zijn, het geheim ontdekken en het einde was meer voor de hand liggend dan het klavier waarop ik nu aan het typen ben.
    Ik heb het toch even geprobeerd, had een scenario klaar, begon te schrijven… Maar ik kon het niet. Zo oppervlakkig blijven. Zo stereotiep. Als er een manier bestaat voor schrijvers om zich te prostitueren, is het deze wel. Met alle respect voor die schrijfsters, want ook voor reguliere prostituees heb ik respect, dus ik bedoel daar op zich niks negatiefs mee. Maar ik zou mezelf echt in duizend (Kama Sutra) bochten moeten wringen om zo´n bandwerk af te leveren.

  • Lies

    Zou Georgette haar echte naam zijn? Want dan is die toch gewoon gemaakt om dat genre van boeken te schrijven!

  • zwartraafje

    Mijn nichtje en een vriendin lezen graag historische stationsromans. Zelf heb ik er ooit één als grapje cadeau gekregen van een vriendin omdat ze die cover hilarisch vond. Alleen heb ik het dus nooit gelezen en ik weet het momenteel zelfs niet meer liggen. Maar euhm dat van die vingers is volgens mij geen fout hoor. Ze heeft gewoon een orgastische stuiptrekking door de zwoele sluimerende blik in zijn onpeilbare ogen. 😉

  • marieke

    Ik wil wel geloven dat die hele historische stationsromannetjes er gekomen zijn na Georgette Heyer maar niet dat haar boeken stationsromans zijn.

    Mijn moeder kocht vroeger van die hedendaagse stationsromans van Harlequin en voor mij is de definitie: verschrikkelijke cover, max 200 pagina’s, geprint op flinterdun papier, kost slechts een euro of 3 (want daarna gooi je ze toch gewoon weg) en er komt zeker seks in voor.

    (En ik beken, ik pikte regelmatig van die boekjes uit de kast van mijn mama en heb las ze in het geniep. Niet dat ze echt goed waren, op één of twee na, kan ik mij nauwelijks herinneren dat ze echt de moeite waren, maar ik hou wel van een quick fix romantiek :-))

    Nu heb ik nooit historische stationsromans gelezen, dus ik kan niet met 100% zekerheid zeggen of mijn definitie daar ook op van toepassing, maar ik heb ondertussen al 4 boeken van ons Georgette gelezen en ik wil haar even verdedigen. Het waren wel de vier best scorende boeken op Goodreads, dus misschien heeft ze ook wat rommel geschreven maar deze boeken (onder andere Frederica) hadden meer dan 300 pagina’s, mooie cover en -spoiler alert- er komt totaal geen seks in voor (en ik zie op je bol-link dat het boek toch 17€ kost). Voor mij is het hetzelfde genre als Edenbrooke van Julianne Donaldson.

    Dus sorry, maar voor mij is je missie om je aan stationsromans te wagen nog niet geslaagd al ben ik zeker benieuwd naar je verdere ervaringen en wil ik er absoluut meer over lezen.

    PS: eigenlijk zijn al die new adult boeken met mannen met afgelijnde 6-packs op de cover en te koop voor kindle op amazon voor nog geen 3 euro eigenlijk ook gewoon stationsromans, af en toe kan je er zelfs één vinden voor 0€, dan heb je buiten je tijd er toch al niks anders aan verloren 🙂

  • Pin It on Pinterest