Eigenlijk dacht ik tijdens deze 40 Dagen Bloggen stiekem van zaterdagen mijn skipdagen te maken. Stiekem zo. Maar aangezien ik game-weduwe ben dit weekend (Het Vriendje is volop in de weer met de nieuwe Zelda), ben ik beginnen prutsen op mijn computer. Zo gaat dat dan. Eerder deze week las ik dit artikel over Patreon bij Ik ben Iris Niet en dat zette het radarwerk in mijn bovenkamer weer in gang.
Patreon, voor wie het nu in Keulen hoort donderen, is een site waarop je als kunstenaar of “maker” een pagina kan aanmaken. Mensen kunnen je vervolgens steunen voor een maandelijks bedrag dat ze zelf kiezen. Jij als kunstenaar of maker bepaalt wat ze voor ieder bedrag krijgen. Bijvoorbeeld voor één euro per maand krijgen ze toegang tot afgeschermde content die ze nergens anders kunnen vinden. Voor vijf euro krijgen ze een persoonlijke shoutout in je nieuwe video. Voor twintig euro ga je een keertje met ze Skypen. Ik zie heel veel YouTubers dit systeem gebruiken, maar ook illustratoren, striptekenaars en podcasters. En nu ook Iris met haar blog.
Dat hele systeem is niet nieuw. Wie er zijn geschiedenisboeken even bijhaalt, zal merken dat kunstenaars doorheen de eeuwen financieel gesteund werden door rijke mensen. Zo waren er de Medici die een paar grote Renaissance kunstenaars steunden, waaronder Michelangelo himself. Doordat de kunstenaars zich niet moesten concentreren op: “Hoe ga ik deze maand mijn huur betalen?” of “Shit, ik heb geen geld meer om een brood te kopen. Wat nu?”, konden ze zich focussen op wat belangrijk was, namelijk hun kunst. Onder het motto: Kathleen is stiekem wel een beetje fan van geschiedenis, voor moest u het niet doorhebben. 😉
Anderhalf jaar geleden heb ik ervoor gekozen om tijdskrediet zonder motief te nemen om mij te focussen op mijn bijberoep. Tijdskrediet zonder motief wil zeggen dat je geen uitkering krijgt van de RVA en dat je dus je eigen boontjes moet doppen. Daar heb ik absoluut geen probleem mee. Ik heb een deel van mijn loon ingeboet, maar ik werk hard en zorg ervoor dat ik dat weer goedmaak via mijn bijberoep. Alleen focus ik mij daardoor op waar het geld vandaan komt. Ik moet namelijk wél rekening houden met de afbetaling van ons huis en de bijdrage voor gemeenschappelijke kosten. Helaas is er hier geen ezeltje dat centen schijt. Was het maar waar. Dat wil dus zeggen dat het gros van mijn “vrije” tijd naar klantenwerk of Tuttefrut gaat, een project waar wel wat inkomsten uit worden gegenereerd.
Daardoor zijn er veel zaken die ik momenteel niet meer doe of minder doe. Op Verbeelding werd het de laatste maanden soms heel stil omdat er geld in het laatje moest komen en ik verdien nauwelijks iets met deze blog. Een paar euro’s per maand via het partnerprogramma van Bol, maar that’s it. En die paar euro’s worden vrijwel altijd opnieuw geïnvesteerd in nieuwe boeken. Dus ging de focus weer naar de projecten die wel geld opbrachten.
Zaken als mijn webcomic Kleintje wil ik al maanden terug opstarten, vooral nadat ik Jaap zijn webcomic terug zag opstarten, maar daar is al helemaal geen tijd meer voor. Ik wil zoveel zaken maken en prutsen met mijn nieuwe Silhouette Cameo, maar prioriteiten moeten gesteld worden. Naaien is ook zoiets dat er compleet tussen schiet, niet omdat ik geen zin heb, maar omdat tijd nu eenmaal geld kost. De boekenfilmpjes worden tegenwoordig ook niet meer gemaakt omwille van die reden. Ze kosten tijd, tijd die ik kan steken in zaken die wel geld opbrengen. En ik maakte die filmpjes heel graag, believe you me.
De hoeveelheid ideeën die in mijn hoofd zitten, die ik niet kan uitwerken omdat er geld moet worden verdiend is mind blowing. Ik wil al maanden een downloadable kookschrift-achtig-iets maken met leuke illustraties, maar… tijd. Of printables om verjaardagsfeestjes van kinderen op te vrolijken voorzien van leuke illustraties natuurlijk, maar… tijd. Of zoveel andere dingen.
Onlangs kocht ik een boek nadat iemand erover had gepost in de Team Tuttefrut besloten Facebookgroep. De titel? The Renaissance Soul. En nee, ik ben er nog niet toegekomen dat boek te lezen, nee. Nog zoiets. Maar het komt erop neer dat er mensen zijn met twintigduizend verschillende passies en die niet willen kiezen om zich te focussen op ééntje. Schoolvoorbeeld van zo’n Renaissance Soul is dan ook Michelangelo die naast een zeer getalenteerd kunstenaar ook een architect en een dichter was en niet vies was van een keer een lijk open te snijden om daardoor meer te leren over de menselijke anatomie. Dat laatste maakt hem in mijn ogen een beetje een wetenschapper. Nog zo’n schoolvoorbeeld is natuurlijk ook Da Vinci (als ik het goed heb werd ook hij gesteund door de Medici).
En ik ben zo’n Renaissance Soul. Lang niet op het niveau van Michelangelo, maar ik heb meer dan één uitgesproken passie en ik leef om te maken. Of het nu om verhalen schrijven gaat of blogberichten, of het nu om websites maken gaat, of het nu om illustraties maken gaat of om allerhande zotte dingen, ik maak graag dingen. Dat is wat mij mij maakt en wat ervoor zorgt dat ik mij recht kan houden in het leven. Een dag zonder iets te maken (schrijven, tekenen,…), een dag zonder creativiteit, dat is een dag waarop ik niet geleefd heb.
Alleen kom ik steeds minder en minder toe aan het maken van al die zotte dingen. Geld speelt daarin een belangrijke rol. Tijd is geld en geld is tijd.
Mensen blijven het zo normaal vinden dat je ZO VEEL gratis weggeeft op het internet. Webcomics, YouTube filmpjes, printables, downloadables, blogberichten,… Al die zaken worden gemaakt door iemand. Iemand steekt daar zoveel energie én tijd in. Bloed, zweet en tranen soms zelfs. Enkel en alleen ter entertainment van een groepje mensen die het misschien niet altijd weten te waarderen. Opeens moet alles gratis zijn. “Ah ja, want je maakt toch graag dingen!” en vergeten mensen precies hoeveel tijd en energie er soms in bepaalde projecten kruipen. Ze willen altijd meer en beter en meer en beter. Je geeft ze een vinger, ze nemen een hand. Je geeft ze een hand, ze nemen een arm. Er moet ergens een grens gesteld worden. Ergens. Vraag me niet waar die exact ligt, maar… ergens.
Vandaar dat Patreon zo aantrekkelijk is. Iedere keer als ik het de kop zie opsteken dan denk ik: “Misschien moet ik het ook maar eens proberen. Misschien kan ik zo mijn ei kwijt,”. En dan denk ik: “Misschien vinden mensen mij dan een sell out”. Maar er is zoveel meer dat ik wil maken. Zoveel dat ik wil delen. Zoveel dat ik zou kunnen doen met een platform als Patreon. En dat is dus waaraan ik heel mijn zaterdagmiddag dan kan spenderen aan het “doe ik het of doe ik het niet” verhaal. En ik geraak er niet uit. Echt niet. Maar het lucht wel serieus op om er eens over te schrijven. Lang leve 40 Dagen Bloggen, denk ik dan. 😉
Aan zij die helemaal tot op het einde hebben gelezen: chapeau! Speciaal daarom nog eens een poll. Omdat ik weet dat jullie dat leuk vinden en omdat ik er zelf ook wel wat aan heb. 😉
Loading ...
Ik zei het al in de discussie op FB: ik vind Patreon fantastisch en zou het geweldig vinden om dat zelf ook als inkomstenstroom te hebben. Een beetje extra ademruimte om wat grotere projecten uit te werken. Dus ja, ga ervoor! Maar ik denk ook dat het erg belangrijk is om Patrons dat ietsje meer te geven dat ze echt de moeite vinden en dat is waar het in mijn hoofd (voor mijzelf dan) happert, want dat is 1) nog meer werk en 2) ik heb niet echt een idee wat dat dan zou zijn. Uw webcomic via Patreon aanbieden bvb lijkt mij wel een geweldige extra om voor te betalen, daar zou ik zeker een €1 per maand voor over hebben. Patreon past voor mij ook goed bij het idee dat je met creativiteit wel geld mag én kan verdienen. ‘k Denk dat we sowieso af moeten van dat alles gratis ding, dat is gewoon niet gezond voor de creative sector.
Dat is inderdaad ook iets wat ervoor zorgt dat ik er nog niet op gesprongen ben. Weer iets om tijd en energie in te steken, want natuurlijk moet je de mensen die je sponsoren tevreden houden. Dus ja. Het heeft zo z’n voordelen, het heeft zo z’n nadelen.
Ik had er nog niet van gehoord, maar het lijkt me kei interessant 😉
En er is zo veel herkenbaar in je post. Mensen denken vaak dat een bijberoep enkel funfunfun is en vinden het schandalig dat je (“zoveel”) geld vraagt voor je diensten/producten. Maar dat je ook rekeningen te betalen hebt en je tonnen tijd (die vaak niet vergoed is) in je werk steekt, dat zien mensen niet.
Ik zou zeggen: ga ervoor! Ik denk dat er zeker een publiek voor is en als je daar door meer tijd hebt om zaken te doen omdat je ze graag doet en niet voor de centjes, dan is het zeker het proberen waard!
(En hahaha game-weduwe ? Zo herkenbaar. Ik ben dit weekend muziek-weduwe, het lief is naar een death metal festival. Not my kinda thing.)
Ik heb ook meerdere passies en kies niet graag. Mijn bijberoep bestaat dan ook uit verschillende dingen, al heb ik er nog niet echt tijd voor gehad. Eerst die verbouwingen afwerken en settelen in mijn job.
You go, girl!
Daarom dat een bijberoep op zich al geweldig is. Je kan er alle kanten mee uit. Bij mij gaat dat ook van illustratiewerk naar cursussen maken naar websites maken en naar zoveel andere zaken. Dus daar ben ik al heel blij om dat dat mogelijk is binnen een bijberoep. 😀
Gewoon doen. En als je iets zou kiezen uit alles wat je zou willen doen met de tijd die je erdoor krijgt en dat dat dan ook de extra beloning is, zou dat helpen?
Gewoon doen! En dan zie je wel wat ervan komt…
Woah, boeiend, wel. Blogt gij maar nog wat voort gij, ik leer hier weer bij. 😉
Da Vinci werd inderdaad ook gesteund door De Medici’s, al waren zij niet de enigen, ook de hertog van Milaan en Isabelle d’Este van Mantua deden dat. Het markante aan de Italiaanse Renaissance is dat je inderdaad heel wat hooggeplaatste nobelen had die kunstenaars steunden, omdat ze kunst zagen als een manier om hoger bij God te komen. Kunst was een uiting van de ziel en daar hoefde je geen geld aan te verdienen. Tegelijk waren er heel wat religieuze fanatiekelingen (bv. Savonarola die De Medici’s verdreef en kunstwerken van Boticelli openbaar verbrandde) die kunst zagen als verderfelijk, een uiting van Aardse weelde. Zij vonden dat je zo sober mogelijk moest leven en afstand moest doen van al je materiële goederen om dichter bij God te komen.
De discussie is vandaag de dag eigenlijk nog steeds dezelfde. Creativiteit allemaal goed en wel als tijdverdrijf, maar zou je niet beter “echt” werken en daar je geld mee verdienen? Dan is het best oké dat dit soort platformen bestaan denk ik.
Ik had het al verschillende keren zien passeren bij Iris en had het in mijn hoofd ook al bij jou en Kelly van TFTC zien passen (gezien de topics enkele weken geleden). Al is het gewoon af en toe een langer blogbericht dat je exclusief voor je patrons houdt of je boekenfilmpjes effectief, zou toch super zijn! Ik zou dokken, dus gaan, zou ik zeggen! 🙂