Beebje Gebeurd

Wacht maar!

Er zijn voordelen aan op “oudere” leeftijd zwanger zijn. Heel wat van de mensen rondom mij hebben zich al voortgepland en daardoor kan ik veel van hen leren. Eén van de dingen die ik mijzelf aan het begin van mijn zwangerschap voornam, was om te werken met een tribe. Deze tribe bestaat uit een groep vrouwen waarbij ik terecht kan met al mijn vragen over zwangerschap, bevallen en baby’s. Hoe gek die vragen ook zijn, ik weet dat ik van hen een eerlijk antwoord mag verwachten. Alle mensen die buiten die tribe vallen? Die negeer ik met veel plezier.

Ik snap dat een zwangerschap en bevalling een gigantische keerpunten zijn in het leven van veel vrouwen en dat ze die keerpunten deels verwerken en een plaatsje geven door erover te praten. Of te schrijven. Ik doe hetzelfde nu eenmaal hier. En ik vind het absoluut niet erg om ervaringen te horen. Voor mij zijn dat verhalen en ik ben iemand die graag verhalen leest, maar ook graag naar verhalen luistert. Uit verhalen kan je veel leren. Meer dan je zou denken, maar je moet er heel bewust mee omgaan. Ik luister en neem eruit mee wat ik eruit mee kan nemen. Soms is dat heel veel. Soms is dat helemaal niets omdat mijn situatie helemaal anders is dan wat de persoon in kwestie aan het vertellen is (bv. kindje geboren op 26 of 28 weken), maar dan heb ik wel weer een interessant verhaal gehoord.

Maar naast de groep mensen die hun verhaal willen delen, heb je ook een hele andere groep. Laat ik eerst beginnen met de zeggen dat ik begrijp dat ze het goed bedoelen, maar dat ik hen absoluut niet snap en het liefst een klets in hun gezicht zou geven. Of eens door elkaar zou willen schudden. Misschien maken die zwangerschapshormonen mij lichtelijk agressief. Misschien. Soit. Die groep is de “Wacht maar!” groep. De groep die terwijl ze over hun eigen ervaring aan het vertellen zijn of zelfs op compleet willekeurige momenten: “Wacht maar!” zeggen. Wacht maar, gewoon omdat zij al een kind hebben en al het één en het ander achter de kiezen hebben, maar het blijft bij een “wacht maar”.

En daar kan ik mij zo hard in opwinden, want met een “wacht maar” ben ik niks. Helemaal niks. Nada. Noppes. Rien du tout. Het is ongetwijfeld iets waar de andere partij wel wat aan heeft (vraag me niet wat exact), maar waar ik als mama in spé van mijn eerste kindje echt niks aan heb. Ik kan er niks uit leren. Ik ben er niks mee. Het zijn voor mij twee zeer lege woorden. En lieve mensen, spreken is nog altijd zilver en zwijgen is nog altijd goud, vooral als het om lege woorden gaat.

Daarnaast vind ik het gewoon nogal kort door de bocht van die groep. Laten we eerlijk zijn, ervaringen op gebied van zwangerschappen, bevallingen en baby’s zijn ZO uiteenlopend en ZO persoonlijk. Jouw verhaal is daarom niet mijn verhaal. Mijn verhaal is daarom niet jouw verhaal. Het is niet omdat je boven de dertig bent en wat overgewicht hebt, dat ik andere mama’s “Wacht maar!” ga zeggen als ze het over hun suikertest hebben of als ze genieten van een stukje taart bij de koffie. In het geheel niet. Niemand heeft een glazen bol. Niemand. Behalve misschien Madame Soleil. Ik besef héél goed dat ik bepaalde zaken niet kan inschatten, maar hier is het ding: niemand kan die inschatten. Niemand kan de toekomst voorspellen. Ik word voor het eerst mama, ja, maar mijn verhaal is mijn verhaal en dat moet nog gemaakt worden. Iedere dag wordt een stukje van dat verhaal gevormd, maar het gaat minuut per minuut, uur per uur en dag per dag, net zoals het bij iedereen gaat.

Beebje kan een huilbaby zijn, maar evengoed een rustige baby. Mijn kraamperiode kan een droom zijn, omdat ik een geweldig vangnet heb, maar het kan ook een grote ramp zijn omdat er zoveel lichamelijke letsels zijn die moeten herstellen. Er kan sprake zijn van een postnatale depressie. Er kan sprake zijn van een roze wolk. Ik kan een bevalling hebben waar iedereen van droomt of ik kan een bevalling hebben die meer dan vierentwintig uur duurt en die uiteindelijk overgaat in een spoedkeizersnede. Het kan zwart zijn. Het kan wit zijn. Het kan evengoed appelblauwzeegroen zijn. Ik hoop vooral op dat laatste, maar sowieso staan we hier met beide voetjes op de grond. No worries.

De “wacht maar” groep lijkt al die zaken te bekijken vanuit hun standpunt, maar vergeet dat er meerdere verhaallijnen en vertelstandpunten zijn en dat er zoveel variabelen zijn. Vaak zijn de mensen die behoren tot die “wacht maar” groep, mensen die het puntje van mijn ijsberg kennen: ze lezen deze blog, ze zien me een paar keer per jaar of we hebben in het verleden een leuke tijd gehad, maar er is niet echt sprake van een vriendschap. Ze behoren niet tot mijn tribe. Het komt erop neer dat ze mij en mijn situatie niet kennen en dat ze een piepklein stukje van de informatie hebben die mij en mijn leven “mij” maakt, maar daar stopt het ook. Ze weten niets over mijn thuissituatie, over mijn familie en vrienden, over de hulp die nu al ingeschakeld is,…

Daarom heb ik mijn tribe, mijn groep vrouwen waar ik terecht kan, een groep die mij en mijn situatie beter kent dan eender wie. Een groep die geen “wacht maar” zegt, maar die het beste met mij, mijn gezondheid en mijn kind voorheeft en mij probeert te helpen daar waar mogelijk met informatie, met tips en praktisch advies of met een helpende hand. Niet met lege woorden die niets betekenen en waar ik niets aan heb, hoe goed bedoeld het ook allemaal is. Niet met een denkbeeldige toekomst die ze voor mij zien in hun glazen bol die gevormd is door hun eigen ervaring.

Moest je dus binnenkort met mij praten of met eender welke andere mama in blijde verwachting van haar eerste kindje (of tweede, derde, vierde,… wie weet) en je krijgt de neiging om een “wacht maar” te zeggen, probeer je dan in te houden. Doe je best. Het is moeilijk, maar ik weet dat je het kan. Geef je “wacht maar” betekenis. Help die mama in spé, want ze kan je hulp en praktische tips meer gebruiken dan een lege “wacht maar”. En als het echt té moeilijk is, geef haar dan een schouderklopje en zeg: “Maak je eigen verhaal, je gaat dat geweldig doen op je eigen manier”.

You Might Also Like

  • MetalArend

    Dat eigen verhaal? En of dat je dat gaat maken. En ik ben er zeker van dat dat dan een verhaal gaat worden om U tegen te zeggen. En dat het er eentje gaat zijn waar je niet op gaat zitten wachten, maar dat je zelf heel fijn dag per dag gaat schrijven, dat hoop ik alvast heel erg hard. Met alle ups en downs, warme en koude momentjes, serieuze en gekke dagen. Heel erg veel succes, liefde, geluk en voorspoed, en als je ooit een schouderklopje nodig hebt, geef je maar een por.

  • Riet

    Oh, dat schrijf je glashelder en is voor potentiële wacht-maar-ders een eyeopener. (Kleine biecht: af en toe sta ik het mezelf toe. Maar enkel als ik pre-kinderhebbenden over het gedrag van andermans kinderen hoor zeggen “Amai, dat zou bij mij niet waar zijn als ik kinderen had.” Dan durf ik het wel eens te denken. Niet zeggen.)
    Verder is het als goedbedoeld adviesgever wat koorddansen inderdaad: ok, heb ik ervaring, maar maakt het delen van die ervaring het de ander comfortabel of niet? Ben ik gewoon zo vol van mijn moeder/vaderrol dat ik ga prediken, of kan ik echt helpen? Het unieke van elk verhaal is zo waar: wat voor wie werkt hangt af van allerlei fysieke/emotionele/praktische/… factoren. Wel had ik veel aha-erlebnissen op mijn pad door het juiste advies op het juiste moment. Dus je tribe vind ik echt een topplan. En tegen alle mysterieuze horrorblikken van wachtmaarders helpt enig schouderophalen en vertrouwen in het leven, of de mantra van mijn moeder: “groot worden ze toch.” 😉

    • Kathleen

      Ik heb het rologen intussen verheven tot een kunst. Angela Merkel zou trots zijn op mij. ?

  • goofball

    Je hebt een heel gezonde houding op alle informatie die op je afkomt.

  • Elke

    Ook al behoor ik niet tot je tribe, deze wil ik toch graag even met je delen 😉 Ik bespaar je van een “wacht-maar” commentaar, het is puur een positief weetje.
    Nog een voordeel aan het zwanger zijn op wat “oudere” leeftijd: je staat al een stuk zelfzekerder in het leven, weet beter wat je wil en vooral wat je niet wilt :-D, en hebt al wat meer levenservaring. En laat dat nu net enkele dingen zijn die je waarschijnlijk wel gaan helpen in het groot brengen van dat kleine mensje.
    Het feit dat je aangeeft dat je het hele zwanger-geboorte-kraamperiode gebeuren gewoon op je af laat komen, “no worries”, gaat je nog het meest van al vooruit helpen.

  • nobutterfly

    Ik heb geen recht van spreken, en al helemaal geen zwangerschapshormonen om mijn oogrollen of agressiviteit achter te verbergen, en toch herken ik ook die “wacht maar” mensen, maar dan over andere dingen. Het idee van die tribe klinkt gewoon fantastisch!

  • Veerle

    Met veel herkenning lees ik deze blog, enigzins naar een totaal andere situatie zijnde deze als stief-moeder, plus-moeder, extra mama noem het zoals je wil. Het is mijn verhaal en velen kennen slechts het topje van de ijsberg. Wat ik uit je blog haal is dat ik beslist op zoek dien te gaan naar een tribe. Mijn eigen tribe, vrienden die willen luisteren en eerlijk willen antwoorden op mijn verhaal. Dank voor het delen en deze tip 🙂

  • Liese

    Oh de wachtmaars. Vreselijk vond ik dat.

  • Joke

    Maar zeg, dat is mooi geschreven! Nog 3 weekjes normaal bij mij, voor het tweede. En véél meer twijfels dan bij de eerste. Gek hé. Ik zal het wel kunnen, maar toch… De zwangerschap is al zoooo verschillend. Maar het komt wel goed. Ons tweede kindje zal ook wel een mooi verhaal schrijven.
    Je bent goed bezig jij! Het wordt een prachtverhaal, ook al zal het ene hoofdstuk rooskleuriger dan het andere zijn.

  • ANNELYSE

    Mooi gezegd Katleen. Ik wil je ook nog 1 ding meegeven die een verpleegster mij ook meegaf.
    Ze zei me “jij kent jouw kind het best”. En dat is zo, ook al ben je voor de eerste keer mama en heb je er geen ervaring mee. En ook al zegt je mama “dat kind moet dikker warmer aangekleed worden” en zegt je schoonmama 5 minuten later “dat kind heeft het te warm”.
    Nooit vergeten dat jij je kind het best kent … en niet teveel naar anderen luisteren. Dat is mij tip …. wacht maar, je gaat daar veel mee zijn ?

    • Kathleen

      Deze ochtend stonden we in de supermarkt en de meneer aan de kassa vroeg me of het ons eerste kindje was. Toen ik antwoordde dat het inderdaad het geval was zei hij: “een tip: luister niet naar de alle tips van andere mensen, volg je eigen gevoel,”. En dat is inderdaad iets wat ik wil proberen. Een kameraad formuleerde het als: “trek u niet te veel aan van het goedbedoelde advies van anderen, maar u kennende gaat dat niet moeilijk zijn, gij bent koppig genoeg”. ? Het vriendje en ik gaan het meeste tijd doorbrengen met ons kindje, dus ik vermoed dat wij dat kindje dan ook wel het beste zullen kennen. Het gaat even duren en het gaat experimenteren en vloeken worden, maar er is altijd een learning curve bij alles. Of het nu een nieuwe computer, een nieuw lief of een nieuwe werkplek is. Of een nieuw kindje.

  • Henrieke

    Wat mooi verwoord!
    Ik hoor soms inderdaad ook wel de “wacht maar” voorbij komen als het gaat om ons baby’tje. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om te weten dat er heel vaak “wacht maar” is gezegd voor dingen die nooit uitgekomen zijn. 😉

  • Annelies

    Dit is zo hard waar allemaal. Trek je er allemaal maar niets van aan en doe je eigen ding samen met de mensen die je echt steunen! Ik krijg dezelfde reactie als ik zeg dat ik geen kinderen wil. ‘Wacht maar tot je ouder bent en je biologische klok begint te tikken’. The evil me wil dan soms antwoorden ‘gij had die van u beter laten tikken precies’. Maar ik ben een braaf meisje en rol dan ook gewoon met mijn ogen ^^.

  • Evi

    Knap geformuleerd! Tijdens mijn zwangerschap en die eerste maanden nadat Tuur geboren was werd ik stapelzot van die ‘wacht maars’ en andere zogenoemde goeie raad die iedereen me gaf. Het is zoals je aangeeft: elke zwangerschap is anders en elk kindje is anders. Belangrijk is vooral dat jij en straks jullie je eigen verhaal gaan schrijven.

  • fieke

    Mooi geschreven! Ik moet toegeven dat ik soms ook wel een beetje van wacht maar durf doen, maar elk verhaal is anders. Mijn ervaring is geweest dat ik van té veel mensen goeie raad kreeg, en ik op den duur niet meer wist wat ‘waar’ was en wat niet. Heel goed plan om dus alleen naar je tribe te luisteren. En ook een beetje jaloers op hoe chill je alles doormaakt, ik wou dat ik het ook kon :-). Jullie gaan er jullie eigen persoonlijke geweldige appelblauwzeegroene verhaal van maken, daar ben ik van overtuigd!

  • zwartraafje

    Ik was vanavond een uitgebreide blogfeed-achterstand aan het bijlezen en kwam verschillende blogposts tegen waarin het ter sprake kwam dat het ter sprake kwam dat mensen veel te snel de rekening van een ander maken zonder dat ze het hele verhaal kennen. Eigenlijk vind ik het altijd jammer dat men aanstaande mama’s zo onzeker maakt door tegenstrijdige adviezen te geven en hen babyspulletjes aan te praten (de winkels spelen hier ook mooi op in) die veel van hen uiteindelijk niet nodig hebben.

    Je zei het zelf al ieder verhaal is anders. Zowel de ouders als het kind en jullie zullen zelf goed genoeg aanvoelen wat voor jullie en beebje het beste werkt.

  • An

    Wacht maar tot je zelf een ervaren moeder bent 😉

  • Katrijn

    ‘Op je gevoel afgaan’ vond ik zoiets abstracts! Ik heb heel wat informatie op mij laten afkomen om uiteindelijk een lijn in mijn ‘gevoel’ te ontdekken. Hopelijk zit je met je tribe snel(ler) op jouw juiste weg!

  • Bloem

    Ik val na jaren nog eens binnen op je blog en verneem meteen dat je zwanger bent. Wat een supernieuws! Hipperdepiep! 🙂
    (Ik ga mijn best doen om met meer regelmaat dan een viertal jaren binnen te vallen 🙂 )

  • Nina

    Mooie blogpost.

    Ik vrees dat ik mij hier durf schuldig aan te maken. En beloof nu plechtig dat ik dat nooit meer ga doen.,

    X

  • Pin It on Pinterest