Gebeurd

Maar wat met Verbeelding?

Ik blog al lang. Al heel lang. En tijdens al die jaren bloggen is het me verschillende keren opgevallen dat als mensen grote gebeurtenissen in hun leven meemaken zoals een nieuwe relatie, gaan samenwonen, kinderen op de wereld zetten,… dat het bloggen dan helemaal verwatert. Dat is zeker niet bij iedere blogger het geval, maar toch bij velen. En ik heb een beetje schrik dat dat ook gaat gebeuren met deze blog, eerlijk gezegd.

De laatste weken merkte ik al dat bloggen gewoon geen prioriteit meer is. Of dat ik dingen wil vertellen en dan denk: “Misschien is dat net iets te privé” of “Oh god, als ik dat publiceer krijg ik waarschijnlijk weer de wacht-maar’ers over me heen” waardoor ik uiteindelijk niets schrijf of het blogbericht in kwestie niet publiceer. Er zijn weken voorbij gegaan dat er misschien één, misschien twee blogberichten werden gepubliceerd, maar meer niet. En als er dan geblogd werd, dan ging het over mijn zwangerschap ook al had ik mij voorgenomen dat dit geen mamablog zou worden. Tot zover dat voornemen. Ahum.

Langs de andere kant: waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik heb hier altijd geschreven over de zaken die mij bezighouden. Dat wisselt al eens. Soms ging dat maanden aan een stuk over alles wat met naaien te maken had, andere keren ging dat maanden aan een stuk intensief over alles wat met boeken te maken heeft. Het is een persoonlijke blog voor iets. You do you en al.

Daarnaast ben ik me er heel erg van bewust dat Beebje er zit aan te komen. Nee, zou het?! There’s no going back now. Nope. En dat kleine mensje gaat de komende weken, maanden en jaren heel wat van mijn tijd opeisen. Zo gaat dat met kinderen. Ik maak me daar niet al te veel illusies over. Doorgaans ben ik een vrij snelle blogger. Een blogbericht bij elkaar schrijven gaat hier vlotjes. Jarenlange training en zo. Niet te perfectionistisch zijn, helpt ook. Maar volzinnen en blogberichten met een grappige insteek proberen te schrijven met een beperkt aantal uren slaap is niet mijn sterkste kant.

Wat ik de laatste tijd wél regelmatig doe, zijn korte statusupdates posten op de Verbeelding Facebookpagina. Onnozele bedenkingen die ik me maak of momentopnames uit het dagelijkse leven. De Verbeelding Facebookpagina was de afgelopen weken misschien interessanter dan deze blog zelf. Een voorbeeld van zo’n statusupdate die ik vandaag nog postte:

De mevrouw van de drukker was er vast van overtuigd dat ik vorige week of tijdens het weekend zou bevallen. Sta ik daar vandaag om de briefomslagen op te halen. “Ah, gij loopt nog rond?” zegt ze. “Yup,” antwoord ik, “Die baby blijft waarschijnlijk zitten tot dat die achttien is,”. Serieuze gesprekken voeren met mij is ook verleden tijd geworden, zo blijkt. 😛

En ik geniet keihard van die korte mini berichtjes te schrijven. Ze zijn letterlijk tussen de soep en de pattatten te typen en te publiceren. Je moet er niet te lang over nadenken, ze hebben niet al te veel diepgang nodig én het is perfect mogelijk zulke berichtjes van een paar zinnen te typen met één hand, dus dat moet zeker lukken tijdens voedingsmomenten. En oh! Ik moet niet iedere keer op zoek gaan naar een foto voor bij dat bericht. Dames, heren, foto’s voor bij berichten, daar loop ik nog het vaakst op vast. Daarom dat ik weer een keertje die foto van die pug gebruikte. Het blijft gewoon de beste gratis stockfoto ooit. Nah.

Dus ik ben achter de schermen een beetje aan het sleutelen om zulke statusupdates makkelijk te kunnen toevoegen (lang leve de post formats van WordPress) en ervoor te zorgen dat die er net ietsje anders uitzien dan de gebruikelijke blogberichten. En ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat die kortere berichtjes deze blog levend zullen houden, zelfs na zo’n grote levensgebeurtenis als het krijgen van een kind. Fingers crossed. U mag een kaarske branden.

Als je hier dus het een en het ander ziet veranderen de komende tijd, geen paniek. Dat ben ik die aan het prutsen is. Eens zien hoe goed dat allemaal gaat verlopen met een flinke dosis zwangerschapsdementie en nu al een flinke dosis slaaptekort. Woep. Woep. 😀

You Might Also Like

  • Le petit requin

    Herkenbaar dat die korte miniberichtjes wel lukken! Na de breuk bleef het bij mij ook stil op de blog, gewoon omdat wat er echt toe deed, te heftig en nog te dichtbij aanvoelde om al over te schrijven en de gewone dagdagelijkse dingetjes plots zo futiel leken om over te schrijven. Ondertussenheb ik eindelijk nog eens iets geschreven (hoera!), maar in tussentijd ging de combi foto + kort tekstje op Instagram mij ook veel beter af.
    Ik hoop hier dus zo’n korte (en af en toe misschien zelfs ook langere) berichten te zien verschijnen, want ik zou het héél spijtig vinden als het hier volledig stil zou worden. Maar tegelijk: doe vooral wat goed aanvoelt. Als dat stilte is, dan is dat maar zo. Zolang het maar goed gaat met Beebje en jou!

  • Jeroen

    Ben benieuwd naar die korte berichtjes. Kan zeker een meerwaarde zijn. Op FB zijn ze alvast leuk om te lezen.

  • Sofie

    Ik hou van korte blogberichten, dus laat maar komen 🙂

  • fieke

    Wat je ook schrijft, het zal leuk zijn om je te blijven volgen.
    Vorige zomer is mijn blog ferm stil gevallen, en nu vind ik bloggen – met een actieve, vrolijke peuter – nóg leuker dan vroeger!
    “Het is een fase” is eentje om te onthouden eens je mama bent 🙂

  • liese

    Uiteindelijk ga je je prioriteiten stellen denk ik. En je zult zelf merken wat die zijn als je maar beperkte tijd meer hebt om iets van je hobby’s uit te voeren doordat je de komende periode nogal bezig zal zijn met je kleintje. En als het bloggen daarbij inschiet, so be it, het is omdat het zo moet zijn 🙂

  • Miss Fabuleus

    Ik probeer ook al een jaar weer de draad deftig op te pikken. Ik wil het zo graag, maar de dagen en weken lijken voorbij te vliegen. Naast werken, voor een peutertje zorgen en het huishouden wat binnen de perken houden geraak ik niet. Soms maakt mij dat boos. Ik zit vol met plannen en ideeën, maar lijk er maar niet toe te komen. Maar meestal kan ik er wel mee leven. Ik geniet volop van die kleine spruit. Er komt een tijd dat hij onder moedersrok uitkomt en dat ik weer massa’s tijd zal hebben om mijn goesting te doen. Wedden dat ik tegen dan nostalgische blogberichten schrijf over hoe snel ze groot zijn en zo… 🙂

  • Riet

    Ik kijk er naar uit, dat microbloggen! Ik kan niet meepraten, mijn blog is even oud als mijn oudste broedsel, op drie weken na. Bij mij werkte het juist op mijn babbel, duidelijk. 😉

  • Katrien Roosen

    Ik ben er een ramp in geworden… nah! ?
    Maar vandaag dacht ik wel enkele keren, hmmm dat zou ik kunnen schrijven… en dat misschien ook… die is nog een leuke…

    Ik hoop het ooit terug echt op te pikken. ? En ik weet eigenlijk niet of dat echt door de kinderen is. Ik denk het niet zelfs… gewoon door ik. ?

  • torfs gilbert

    Goede Morgen,
    Wel dame zo als jij schrijft kan je blog niet verwateren hoor ik lees het altijd, gewon omdat jij het op en vrolijke manier schrijft
    en het leuk maakt om het te lezen
    je teksten zijn zoals je gelaat vrolijk
    Ga zo verder hoor nog en fijne dag verder, (en hopelijk beval je snel van je baby en veel geluk er mee) en dat het gezond mag zijn dat is het voornaamste

  • Pin It on Pinterest