2017 in een notendop

Dat het een bewogen jaar was, dat moet ik jullie niet vertellen. Negen maanden lang groeide er een mensje in mij en dat mensje wordt hier intussen al twee maanden plat geknuffeld. Het spreekt voor zich dat die zwangerschap en zoonlief meteen ook de hoogtepunten van het jaar waren. Alles stond en staat nog steeds in het teken van ons Beebje.

Januari
We begonnen het nieuwe jaar in schoonheid, want Oud en Nieuw vierden we in de WinterEfteling. Wat een ervaring! Het jaar was meteen goed ingezet. Waar ik hier niet over schreef, maar wat begin dit jaar wel heel hard speelde, was mijn gewicht. Begin dit jaar zag ik een cijfer op de weegschaal dat ik nooit eerder zag en het gaf me de nodige kriebels. Dus tijdens de tweede week van het nieuwe jaar besloot ik er iets aan te doen, want zo kon het echt niet verder, vooral niet als ik hoopte zwanger te worden. Ik viel op korte tijd een paar kilo af gewoon door op mijn eten te letten.

Februari
Op zondag 12 februari ergens rond vier uur ‘s ochtend plaste ik op een zwangerschapstest en verschenen er twee streepjes. Ik had al een paar dagen stevige aanvallen waarbij ik ‘s nachts in bad moest om pijn op te vangen. Ik dacht dat ik de moeder der maandstonden over de vloer ging krijgen, maar nee hoor. Zwanger. Yup. Het letten op het eten werd meteen gestaakt, want te weinig calorieën eten en zwanger zijn, dat is misschien niet de beste combinatie. Na die eerste paar dagen dat ik nogal aanvallig was, vielen die eerste weken van de zwangerschap best mee. Ik was moe, maar ik had gelukkig geen last van ochtendmisselijkheid. Oef. Voor de rest probeerde ik het relatief rustig aan te doen. Een week nadat ik te weten was gekomen dat ik zwanger was trok ik met een fijne bende dames op naaiweekend. Daar begon ik aan een gigantische quilt die nog steeds niet af is. Oeps. Ooit. Ooit.

Maart
Maart stond voornamelijk in teken van 40 Dagen Bloggen. Ik heb daar stiekem heel hard van genoten. Het is gek hoe veel ideeën je plots hebt als je jezelf verplicht iedere dag te bloggen. Ik publiceerde hier van alles een beetje tijdens die maand. We probeerden in maart met heel wat mensen af te spreken om zo het heugelijke nieuws te delen. Voor de rest bleef ik het relatief rustig aan doen, want laten we eerlijk zijn: iedere dag bloggen (of toch proberen) dat is niet bepaald heel erg rustig. Daarnaast was maart 2017 mijn beste maand ooit qua omzet voor mijn bijberoep. Feestjeuh!

April
April stond helemaal in het teken van mijn autorijlessen. Vroem vroem! Het was spannend, dat zeker wel, maar ik heb me rot geamuseerd. Autorijden lag me wel en ligt me nog altijd. Er is nog altijd werk aan de winkel, dat zeker wel. In april begon ik ook aan het tweede trimester van mijn zwangerschap en mocht ik het goede nieuws eindelijk delen met de hele wereld. Daardoor veranderde deze blog een beetje in een mamablog, maar waar het hart van vol is, loopt het hart van over, toch?

Mei
De rijlessen gingen gewoon verder in mei en uiteindelijk kon ik zelfs mijn voorlopig rijbewijs aanvragen. Speekselmedaille voor mezelf. Mei bracht ook de eerste warme dagen met zich mee en dat was toch wel even afzien voor mij. Ik ben sowieso geen held met hoge temperaturen, maar hoge temperaturen in combinatie met zwanger zijn… Nope. Dat was het helemaal niet. Ik stortte me in mei ook op het uitzoeken van een zwangerschapsgarderobe.

Juni
Halverwege de zwangerschap! Hoezee! We trokken opnieuw naar de Efteling waar we een fijn weekendje doorbrachten met de zus en mijn petekindje. Alleen mocht ik met mijn zwangere buik niet op alle attracties en daar baalde ik toch wel een beetje van. De week daarop trokken Het Vriendje en ik naar Center Parcs waar we als echte waterratten rondspetterden in het zwembad en in recordsnelheid helemaal uitgerust raakten. Een grote vakantie zat er even niet in dit jaar, maar zo’n midweek Center Parcs deed verbazend deugd.

Juli
In juli kreeg ik de diagnose zwangerschapsdiabetes en dat was wel even slikken. Op korte tijd moest ik heel mijn eetgewoonte aanpassen en moest ik mezelf met de regelmaat van een klok lek steken om zo mijn suikerwaardes te kunnen meten. Maar ik vond verbazend snel mijn draai met mijn koolhydraatarm bestaan. Al bij al viel het wel mee. Daarnaast bracht het ook een hoop extra administratie en rondgeloop met zich mee, waardoor er dus veel rondgelopen werd. Het enige stomme was dat ik de diagnose vier dagen voor mijn verjaardag kreeg en dus mijn verjaardagstaart aan mij moest laten voorbij gaan. Die schade is intussen dubbel en dik weer ingehaald. Geen paniek. 😉

Augustus
Augustus is een beetje in een waas aan mij voorbij gegaan, denk ik, want ik herinner me er niet meer al te veel van. We zijn begonnen aan de verbouwingen van de keuken, dat herinner ik me wel. Dat liep helaas niet allemaal van een leien dakje, maar wat had je verwacht. Zo gaat het toch altijd met verbouwingen? Voor de rest hield ik me heel flink aan mijn dieet en merkte ik dat ik daardoor eigenlijk niet zoveel van de typische zwangerschapskwaaltjes had die andere vrouwen in hun derde trimester hadden.

September
Ik werkte nog een paar weken bij mijn hoofdberoep en had toen nog een paar weken vakantie in het verschiet voor Beebje z’n opwachting zou maken. Het werk ging me al een paar weken niet meer af, dus ik keek heel hard uit naar dat thuis zijn en nog wat zaken op orde krijgen voor de komst van ons eerste kindje. En ik heb met volle teugen genoten van die tijd. Alleen liepen de verbouwingen met de keuken niet helemaal zoals gewenst. Oeps. Niet dat ik mij daar veel van aantrok, want ik was nét iets te zwanger om mee te helpen.

Oktober
Aaaah! De maand waar we zo lang naar uitkeken brak eindelijk aan! Dat kleine hummeltje kon ieder moment van zich laten horen. Iedere dag stond ik op met “vandaag is het misschien de dag!”. Hoewel ik liever niet ingeleid wilde worden (en er ook alles aan heb gedaan om de bevalling toch natuurlijk op gang te brengen), besloot mijn lijf half uit elkaar te vallen waardoor er helaas geen andere oplossing was. Beebje moest er uit. Hij kwam er dan ook in een recordsnelheid. Ons Meneertje. Het was even wennen, zo’n klein mensje in ons leven. Het was zoeken. De eerste weken stonden helemaal in het teken van borstvoeding. Dat wilde maar niet lukken, waarschijnlijk doordat mijn lijf half uit elkaar aan het vallen was geweest. Eens we de switch maakten naar kunstvoeding waren zowel hij als ik een pak gelukkiger.

November
Het Vriendje was de eerste twee weken van november nog thuis en dat heeft zoveel geholpen. De eerste week alleen thuis met Het Meneertje was wel even een aanpassing, maar iedere dag ging het beter en beter en leer ik hem beter kennen. Voor de rest gebeurde er eigenlijk bijzonder weinig in deze maand, wat ook logisch is. De kraamperiode is nu eenmaal niet zo spannend. Alles staat in het teken van voedingen en slaap. En luiers. Dat ook.

December
En we blijven Het Meneertje iedere dag wat beter kennen. Ik vermoed dat dat nog een paar maanden zo gaat blijven duren. Waarschijnlijk zullen de spannende momenten wat uitblijven de komende maanden en zullen de dagen verder kabbelen op een ritme van voedingen, dutjes en vuile luiers. Maar ik vind dat precies niet zo erg. Ik geniet van Het Meneertje zijn glimlachjes en zie het als een uitdaging om hem in slaap te krijgen overdag. Ik moet toegeven dat ik wat last had van de donkere dagen in combinatie met de eenzaamheid die de kraamperiode met zich meebrengt, maar gelukkig kwamen de feestdagen nét op tijd. Daardoor kreeg ik weer een flinke dosis menselijk contact en kan ik weer met een volle batterij het nieuwe jaar tegemoet. Oh! En door de zwangerschapsdiabetes en doordat ik zo hard lette op mijn eten, weeg ik nu aan het einde van dit jaar bijna zeven kilo minder dan aan het begin van dit jaar. Ik ben op mijn zwaarst begonnen dit jaar, maar eindig het jaar met een cijfer op de weegschaal dat ik al zeker vier jaar niet meer heb gezien. Jawel. Yup. Zwanger zijn was voor mij het beste dieet. Wie had dat ooit gedacht!

Een bewogen jaar dus en eentje dat ik nooit meer zal vergeten. Alles behalve zelfs. Je bent namelijk niet ieder jaar zwanger. Of ik in ieder geval toch niet. Het is een ongelofelijke ervaring en ik zou Het Meneertje voor geen goud ter wereld nog kunnen missen. Ik heb namelijk mijn dagelijkse dosis knuffeltjes nodig. Nah.

En ik kijk keihard uit naar wat 2018 zal brengen. Misschien raakt die keuken ooit wel eens afgewerkt. Misschien dat ik ooit nog een keer iets creatiefs kan doen in plaats van mijn dagen te slijten voor de televisie. Misschien dat ik ooit nog een keer een nacht ononderbroken doorslaap. Wie weet. Misschien dat ik nog een keer een zot blogproject op poten zet zoals die 40 Dagen Bloggen. Misschien dat er niet zo veel verandert. Misschien dat mijn hele leven op z’n kop gaat staan. Wie zal het zeggen. Dat Meneertje gaat op korte tijd nog heel wat leren wat de nodige avonturen met zich zal meebrengen. Zitten. Kruipen. Lopen. Eerste tandjes. Vast voedsel. Voor het eerst naar de opvang. Zoveel eerste keren om naar uit te kijken!

Eén ding staat vast: we gaan hier weer heel wat meemaken in het nieuwe jaar. Daar twijfel ik niet aan! Ik wens jullie hierbij alvast een schitterend 2018 vol grote en kleine avonturen.