Tijdens de nachtvoeding begon Het Vriendje in geuren en kleuren te vertellen over één of ander televisieprogramma dat hij had gekeken. Eens hij gedaan had met zijn hele uitleg, begon ook Het Meneertje een hele monoloog te voeren, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Dus toen ik hem opnieuw in z’n slaapzak had gestoken en in de cosleeper had gelegd, het licht had uitgedaan en mezelf terug had ondergestopt, zei ik: “Vanaf nu ga ik jullie gewoon Knabbel en Babbel noemen”. Waarop Het Meneertje luid op z’n handje begon te zuigen door z’n slaapzak heen.
“Of Babbel en Sabbel” grinnikte Het Vriendje naast mij.
“Goed, dan zal ik wel Knabbel zijn aangezien ik toch precies niet kan stoppen met eten,”.
Zo geschiedde. Vanaf nu zijn we dus Knabbel, Babbel en Sabbel. ‘t Is maar dat u het weet.