Gebeurd

#ouderzonden: hoogmoed komt voor de val

Ik dacht stiekem dat we er pas 5 februari aan zouden beginnen, maar nee. Nope. Verkeerd onthouden. Vandaag is de eerste dag van #ouderzonden, een blog challenge waarbij iedere week aan de hand van de zeven hoofdzonden het ouderschap wordt besproken.

Ik ben intussen iets meer dan drie maanden mama en ik heb toch wel effe getwijfeld om me in te schrijven, maar ik ben nu eenmaal fan van blog challenges. Sja.

Superbia (hoogmoed – hovaardigheid – ijdelheid) – 1 februari
Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

Eigenlijk weet ik niet honderd procent wat een “ouder” een goede ouder maakt. Volgens mij ben je een goede ouder als je je kind gelukkig maakt. Punt. En natuurlijk ook voorziet in z’n basisbehoeftes. Melkske. Een propere luier van tijd tot tijd. Wat knuffels hier en daar. Dat soort dingen.

Om eerlijk te zijn doe ik maar wat en volg voornamelijk mijn buikgevoel. Ik vermoed dat ik daardoor niet met de Mama van het Jaar Award ga lopen, maar het werkt. Daar waar ik tijdens mijn zwangerschap best wel wat boeken last over zwanger zijn, heb ik nog geen enkel boek van voor naar achter gelezen over ouderschap. Ik heb de “oei, ik groei” app geïnstalleerd en volg die een beetje (hallo, sprong 4), maar dat is het ook.

Maar ergens denk ik dat dat net een van mijn sterke punten is als ouder. Ik hou me niet bezig met andere meningen of met mensen, al dan niet professionelen, die me zeggen dat ik mijn kind zus of zo moet opvoeden. Ik ga niet bewust op zoek naar informatie rond het opvoeden van kinderen, maar als ik ergens iets tegenkom of iemand vertelt me over hoe zij het hebben aangepakt, dan luister ik er wel naar en haal eruit wat ik zelf interessant vind. You do you geldt blijkbaar ook voor het ouderschap.

En ik vind van mezelf dat ik Het Meneertje goed kan entertainen. Van zodra ik “Het is een nacht” begin te zingen, begint hij te glimlachen. We liggen hier vaak samen op de mat onnozel te doen, gaande van ik die hem overstelp met kusjes en hij die daardoor volop moet giechelen tot samen met zijn piano spelen en naar de lichtjes kijken. En hij geniet er met volle teugen van als ik hem ‘s avonds voor het slapengaan een verhaaltje voorlees.

Een drie-maander gaat er nog niet veel van merken, maar ik probeer toch al de nodige creativiteit aan te spreken. Laat dat nu net mijn ding zijn. Natuurlijk is het momenteel nog niet samen knutselen of iets dergelijks, maar ik vind dat ik door allerhande varianten op “ik zag twee beren” te verzinnen ook al een flinke dosis creativiteit en humor meegeef. Ooit ga ik keihard punten scoren bij zoonlief met mijn creativiteit. Daar ben ik zeker van. Onder het motto: hoogmoed komt voor de val. 😉

Het allerbelangrijkste wat mij en vooral Het Vriendje, goede ouders maakt is dat we heel goed kunnen relativeren. We nemen onszelf niet al te serieus. We hebben dat nooit gedaan en ik vermoed dat we daar ook niet meteen verandering in zullen brengen. Volgens mij maakt dat van ons beiden goede ouders en is dat één van de belangrijkste kwaliteiten van een goede ouder. Dus op dat gebied zijn we zeker goed bezig. Denk ik. Hoop ik.

Wil je de #ouderzonden van andere bloggers lezen? Je kan hier een volledige lijst vinden van alle deelnemers. Het is de moeite om eens te gaan kijken, al is het maar om een paar nieuwe blogs te ontdekken.

You Might Also Like

  • Liesbeth

    Herkenbaar ?.
    Ik vind mezelf geen goede mama, onze nog-net-geen-jaar eet eens een frietje, krijgt flessenvoeding, slaapt al van 3 maanden alleen op zijn kamer, kan al bijna stappen en gaat voltijds naar de crèche. En krijgt groenten / fruitpap.
    Niet volledig volgend het boekje. En niet volledig volgens de alternatievere richtlijnen.
    En Finn groeit en ontwikkelt zich voorlopig beter dan het boekje. En is vrolijk. En goedgezind. En vrolijk. Mama van het jaar award zal ik ook niet krijgen, maar die knuffels die ik van Finn krijg zijn veel meer waard.
    Instinct volgen. You’re doing great !
    (En Steven is een superpapa, dat helpt ?)

    • Kathleen

      Superpapa’s zijn niet te onderschatten!

  • Anneke

    Je gevoel volgen is dan ook het beste dat je kan doen ?
    Als je dan ook nog eens over een gezonde dosis zelfrelativering beschikt (serieus belangrijk eens ge kinders hebt ? )… kan niet anders dan dat dat allemaal heel goed zit ?

  • Evi

    Je buikgevoel volgen is zo belangrijk! Bij mij heeft dat best wel even geduurd, maar nu lukt het steeds beter. En dat merken we beide. En zowel ik als Tuur worden er gelukkiger van. Het is nacht hebben we hier nog niet gezongen, Piet Piraat daarentegen 😉

  • Goofball

    Relativeren lijkt me inderdaad een sterk punt.

  • fieke

    Jij lijkt zo’n relaxte mama! Dat zou ik ook een beetje willen kunnen 🙂

  • Pin It on Pinterest