Gebeurd

Van kinderen blijf je af. Punt.

Het is je ongetwijfeld niet ontgaan dat er een paar zaken serieus fout aan het lopen zijn in de Verenigde Staten van Amerika. Voor zij die onder een steen leven even een korte samenvatting. Kinderen van immigranten die het land proberen binnen te komen, worden gescheiden van hun ouders en vervolgens in opvangcentra vast gehouden.

Deze praktijken zijn nu een dikke maand aan de gang en intussen zijn er meer dan tweeduizend kinderen op deze manier gescheiden van hun ouders. Het gaat van baby’s van een paar maanden oud tot jongvolwassenen. De beelden die gemaakt werden door enkele volhardende journalisten in de opvangcentra zijn misselijkmakend. Kinderen in kooien. Kinderen die staan aan te schuiven voor voedsel. Kinderen die huilen om hun moeder.

En als die beelden je niet raken, dan ben je geen mens. Dat kan bijna niet anders. Van kinderen blijf je af. Punt.

Vorige week schreef ik nog een artikel dat verscheen op mijn Patreon pagina over goede doelen steunen. Daarin schreef ik dat ik altijd goede doelen kies die kinderen steunen, omdat zij de toekomst zijn, hoe je het ook draait of keert. “Leer ze hoe ze moeten omgaan met onze planeet en zij zullen ervoor zorgen. Leer ze hoe kritisch na te denken, hoe te zorgen voor anderen, hoe te delen,… en de wereld zal er op termijn beter uitzien.” schreef ik en daar ben ik rotsvast van overtuigd. Ze wegnemen bij hun ouders? Ze opsluiten in kooien? Dat tekent een hele generatie en volgende generaties. Families belong together. Familie hoort samen te zijn.

Ik ben waarschijnlijk niet de enige die de afgelopen dagen na het zien van dat nieuws en het lezen van verschillende artikels dacht: “Maar wat kan ik doen? Ik ben maar een zandkorreltje in heel dit gebeuren.”. En ja, ik ben een zandkorreltje en misschien kan ik niet rechtstreeks helpen, maar ik kan wel op mijn manier mijn steentje bijdragen. En jij kan dat ook.

Het zijn de kleine beetjes die helpen. De piepkleine dingen waarvan je misschien denkt dat ze niets uitmaken. Het is van je laten horen, hoe zacht of hoe luid je stem ook is. Het is laten weten dat jij NIET akkoord gaat met zulke praktijken of ze nu aan de andere kant van de wereld plaatsvinden of hier in ons eigen land. Het is “nee” zeggen. Nee, ik ga hier niet mee akkoord. Nope. NOPE.

De kleinste stap die je zo meteen kan zetten is de petitie van Amnesty International tekenen. Dat kost je geen rotte cent en hooguit vijf minuten van je kostbare tijd. Je gaat naar hun website, vult je gegevens in en klikt op “send email”. DONE. Het kost je niets, nada, nul komma nul, maar je laat je stem wel horen.

Daarnaast kan je een kleine bijdrage storten aan tal van organisaties die zowel internationaal als nationaal het nodige werk verzetten om immigranten en vluchtelingen beter op te vangen. Eén van de organisaties die de kinderen die momenteel in opvangcentra zitten, probeert te helpen is RAICES. Dat is één van de grootste legale dienstverlener in Texas, één van de grensstaten waar deze opvangcentra zich bevinden.

Hun doel is momenteel om geld in te zamelen om ouders zo snel mogelijk vrij te krijgen, zodat ze kunnen herenigd worden met hun kinderen terwijl ze op verdere procedures wachten. Daarnaast zorgen ze ook voor juridische bijstand voor kinderen die Texas binnen komen, want, geloof het of niet, soms moeten kinderen zélf hun plan trekken in de rechtzaal om ervoor te kunnen zorgen dat ze kunnen blijven in de Verenigde Staten (bron). Je kan makkelijk doneren via de Facebook inzamelactie die op poten is gezet. Eén euro, vijf euro, tien euro. Alle kleine beetjes helpen.

Daarnaast is het belangrijk om gewoon, hoe moeilijk het ook is, NIET je kop in het zand te steken en je te informeren. Ik wil duidelijk geïnformeerd worden door bronnen die ik vertrouw en waar ik kan op rekenen. Ik wil weten wat er aan de hand is. Dit nieuws is verschrikkelijk en ja, ik heb het er heel moeilijk mee, omdat het me zo hard raakt. Maar ik wil niet de andere kant op kijken. Ik wil niet stilletjes in een hoekje gaan zitten. Zwijgen is toestemmen en al. Daar wil ik niet aan meedoen. Meestal laat ik de achterkant van mijn tong niet zien op deze blog als het aankomt op politiek of actuele gebeurtenissen, maar fok da. FOK DA. Van kinderen blijf je af. PUNT.

Ik weiger hierover te zwijgen en ik weiger hiervoor mijn kop in het zand te steken. History repeats itself en ik weiger, weiger, weiger de jaren dertig van de vorige eeuw mee te maken zonder er tegen in te gaan.

You Might Also Like

  • Eilish

    Hear hear!!!!
    No way dat we weer achteraf gaan zeggen dat we het niet geweten hebben.

  • Romina

    Car ne rien faire, c’est laisser fair.

  • Kim

    Hartjes!

  • Emmely

    Bedankt voor deze schop onder mijn kont, ik liep er al dagen over na te denken en heb me nu ook aan een blogpost gewaagd en dat is zeer buiten mijn comfort zone maar er gebeuren tegenwoordig zoveel dingen waar ik me boos over maak dat ik er misschien maar iets mee moet gaan doen. https://infectiousstitches.wordpress.com/2018/06/20/families-belong-together/

  • Goofball

    ik vind het zo akelig…het is echt de jaren 30 die terugkomen, niet alleen door wat in de USA gebeurt. We mogen effectief niet stil zijn. We moeten luid klinken. Tegengeluid. Een warm geluid in die harteloosheid

  • Els

    Goed gezegd!

  • Klara

    Ik vind het ook zo erg dat de EU niet duidelijk reageert!

  • Els

    Nagel op de kop. <3
    Je hebt me tot actie aangezet, bedankt!

  • Pin It on Pinterest