Gebeurd

Hoe ik dan toch uiteindelijk wél deed wat ik nooit of te nimmer zou doen

Bon. Dus. Wie mij volgt op Instagram heeft intussen gezien dat er toch gekampeerd werd. Jawel. Vrijdag besloten Het Vriendje en ik zondagmiddag te checken hoe het met de inschrijvingen stonden. Als er dan al te veel inschrijvingen waren: tant pis. Anders zouden we dan wel een game plan opstellen. Zo kon ik zaterdagmiddag toch nog met een aantal vriendinnen gaan winkelen, iets waar ik ontzettend naar had uitgekeken én nood aan had.

Alleen bleek zaterdag dat Het Vriendje toch liever het zekere voor het onzekere wilde nemen. Zaterdagochtend wandelden we even voorbij de school. Het is letterlijk vijf minuten stappen van ons thuis, dus het was een kleine moeite om er even langs te gaan. We zagen wel wat geparkeerde auto’s, maar er waren geen mensen te bekennen. Uiteindelijk wilde Het Vriendje graag even binnen kijken. We hadden namelijk afgesproken dat hij zaterdagmiddag, na de dut van zoonlief, zou komen kijken hoe het gesteld was met de inschrijvingen. En hij wilde graag weten waar hij dat dan zou moeten checken. Dus gingen we de school binnen. Daar zagen we inderdaad al wat ouders.

In de lerarenkamer zat een van de leerkrachten die we ook tijdens de opendeurdag hadden ontmoet. We spraken hem aan en hij liet ons de lijst aan de ingang zien. Vijftien vrije plaatsen. Tien ervan waren al ingepalmd. Blijkbaar waren de eerste ouders vrijdagochtend al toegekomen. Het was een paniekreactie geweest omdat de site plat had gelegen en de site was hét communicatiemiddel, had de school laten weten. Het Vriendje en ik hadden na de opendeurdag, waar was gezegd geweest de site in het oog te houden, nog gelachen dat we de website anders gewoon plat moesten leggen, zodat andere ouders niet zouden weten dat de inschrijvingen begonnen waren. We hadden elkaar aangekeken, even gelachen en uiteindelijk waren we tot de conclusie gekomen dat dat een slecht idee was. Om nog maar te zwijgen van het feit dat dat illegaal is en zo. Ahum. Kuch. Het zou een paniekreactie uitlokken, concludeerden we. En dat was dus ook opeens écht gebeurd.

Het Vriendje en ik overlegden kort. Ik zou toch nog afzakken naar Leuven om daar met mijn vriendinnen te winkelen, maar hij zou toch nog eens gaan kijken na de middagdut van zoonlief. Als er dan nog twee of drie plaatsen waren, dan zou ik gaan kijken nadat ik terug was van mijn uitje. Alleen duurde de middagdut van Het Meneertje zaterdag bijzonder kort. Een halfuurtje maar. Dus keerden Het Meneertje en Het Vriendje al snel terug naar het schooltje. Er waren geen nieuwe inschrijvingen bijgekomen, maar toch wilde Het Vriendje liever het zekere voor het onzekere nemen. Hij belde mij op terwijl ik ergens in een pashokje in Leuven stond te twijfelen of ik een jumpsuit moest kopen of niet, want een jumpsuit, is dat niet héél onpraktisch als je pipi moet doen? Soit. Hij vond dat we ervoor moesten gaan. Voor dat kamperen dan hé, niet voor die jumpsuit, hoewel ik die uiteindelijk toch ook kocht. Als we zoonlief z’n naam nu aan de lijst toevoegde, dan waren we zeker van een plaatsje.

En zo geschiedde.

Het Vriendje zette de naam van zoonlief op de lijst en zij bleven in de school, terwijl ik nog snel afscheid nam van mijn vriendinnen en in zeven haasten naar het station liep om de eerstvolgende trein huiswaarts te nemen. Mijn vluchtkoffer had ik nog niet opgeruimd, dus ik kwam thuis, verzamelde nog een paar essentiële spullen en vertrok naar de school. Daar kwam ik aan rond 17u op zaterdagmiddag. Het Vriendje, Het Meneertje en de peter van Het Meneertje stonden me op te wachten. Het Meneertje was moe, zeurderig en het was de hoogste tijd dat ze naar huis gingen. Dus ik gaf de mannen nog een snelle kus en knuffel en zwaaide ze uit. Daarna sprak ik een paar ouders aan en pas meer dan 36 uur later zou ik het schoolgebouw terug verlaten. Want ja, dat geluk hadden we wel: we mochten binnen kamperen. Oef.

We hadden een vaag plan uitgedacht waarbij ik de eerste nacht voor mij zou nemen en Het Vriendje zou de tweede nacht doen. Alleen voelde hij zich zondag niet optimaal. Ik had niet geweldig geslapen, maar ik voelde mij best goed en ik genoot van het gezelschap van de andere ouders. Hij bracht zoonlief op zondagochtend eventjes naar de school en terwijl wij een uurtje buiten speelde met de andere kindjes die er waren, ging Het Vriendje terug naar huis om lunch en avondeten klaar te maken voor mij. Toen hij het eten kwam afzetten, nam hij zoonlief terug mee naar huis zodat die een dut kon doen. Na die dut kwamen de twee mannen dan terug om weer even wat rond te hangen en rond 17u gingen ze dan terug naar huis. Bij de meeste koppels waren de mama’s overdag van dienst en namen de papa’s de avonden en nachten op zich, maar dit werkte nu eenmaal het beste voor ons. Ik wisselde het sociaal zijn af met rustig wat Netflix kijken en een boek lezen. Hij kon thuis rusten met zoonlief en samen wat uitzieken. Win. Win.

Maandagochtend om 8u begonnen de inschrijvingen. Op dat moment waren er nog drie vrije plaatsen. Twee papa’s kwamen nog binnen en konden hun nageslacht toch nog inschrijven, zelfs zonder te hebben moeten kamperen. En er was zelfs nog één plaats vrij. Dus ja, in principe hadden we niet moeten kamperen, maar dat kan je natuurlijk niet op voorhand weten. Tijdens het wachten sprak ik met een mama over het digitale inschrijvingssyteem, dat dat misschien toch beter was. Of toch niet, vond zij, want dan kon je het heft niet in eigen handen nemen, zoals wij nu hadden gedaan. En ja, dat klopt natuurlijk ook wel. Achteraf gezien ben ik blij dat we het hebben gedaan. De school voelt als een goede match voor zoonlief en voor ons als ouders, vooral nu we de andere ouders en kindjes hebben ontmoet (natuurlijk nog niet alle ouders en kindjes, maar toch al een groot deel er van) en de school nog beter hebben leren kennen door er 36u te verblijven.

Het was zwaar en vermoeiend, dat zeker wel, maar eigenlijk was het vooral heel gezellig. Voor mij was het een flashback naar de vele AFS weekends die ik heb meegemaakt. Eindeloos veel babbelen, mensen van andere culturen leren kennen, verhalen delen,… Het was eigenlijk heel fijn om de andere ouders te leren kennen en de toekomstige klasgenootjes van zoonlief al een keertje te ontmoeten. En ja, het schept een band, zo samen kamperen. De eerste kindjes beginnen pas in september, maar we hebben nu al een WhatsApp groepje met de mama’s. Ha! Geweldig, toch?

Dus ja. Zeg nooit nooit en al. Ahum. Kuch.

You Might Also Like

  • Sofie

    Oh blij dat jullie er toch voor gegaan zijn. Want een kleine school vlakbij lijkt me echt heel erg handig.

  • Inge

    Superfijn dat jullie een plaatsje hebben voor jullie zoon in een schooltje waar jullie je goed voelen. Maar ook jammer dat er gekampeerd moest worden. Enerzijds fijn dat het al bij al leuk was en dat jullie binnen mochten zitten, maar anderzijds horen jonge ouders die verhalen ook en wordt er daardoor jaar na jaar vroeger gekampeerd.
    Ik ben wel pro een digitaal systeem, zeker als het voor kleuterscholen en lagere scholen ook rekening houdt met de afstand. Het is sowieso eerlijker, want stel je voor dat je een alleenstaande ouder bent … Die kan vaak niet zomaar gaan kamperen. Of je werkt weekends of zo. Of je bent net bevallen van je tweede kind … Kamperen is vooral een systeem dat welgestelde ouders en ouders met een groot netwerk bevoordeelt. Hier in de buurt zijn er zelfs ouders die een student betalen om voor hun kind te kamperen.

  • Jessi

    Wat vind ik dat toch een deprimerende gedachte, moeten kamperen voor een plekje op school… 🙁 Ik ben het wel eens met Wat inge zegt, wat als je zoiets gewoon niet kan? Dan ben je gescheten. Zo jammer… Als we al moeten kamperen om de beste school voor een peuter te vinden!

  • Jill

    Hier in antwerpen moet het nu digitaal. Dus geen kampeertoestanden. Maar behalve je favoriete school aanduiden kan je zelf niets beslissen. Wij willen zoonlief graag in school A maar die ligt verder weg dan school B en C en er zijn weinig vrije plaatsen dus de kans is groot dat ouders die dichterbij wonen die plaatsen gaan krijgen, hoewel zij school A misschien op de 2de plaats hadden gezet en liever naar school B zouden willen.
    Zie je het probleem?

  • josie

    Wij hebben 6 jaar geleden digitaal moeten aanmelden en de school van onze eerste keuze gekregen. Ik ben wel pro digitaal. Kamperen is toch echt niet ok in deze tijden. Maar blij dat jullie je plekje hebben kunnen bemachtigen, een school waar je je goed bij voelt is echt superbelangrijk!

  • Leen

    Maar zijn daar dan bedden? Of hoe werkt dat dan? Badkamers? Gordijnen? Wifi? Ik kan er mij weinig bij voorstellen en het lijkt mij een ervaring op zich om te kamperen in een school 😀

  • Pin It on Pinterest