De Snottebellentaart

Het nieuwe schooljaar is nog niet zo lang bezig en dat wil zeggen dat er dan altijd wel ergens een vies beestje de ronde doet. Tobias bracht een verkoudheid met zich mee uit de crèche. Zo ééntje waardoor hij dikke, groene snottebellen begon te produceren.

Maar zijn neus snuiten vindt hij een feest, want opeens zit daar iets groen in die zakdoek. En aangezien groen zijn favoriete kleur is, krijg je dan dus een bijna-tweejarige die snottebellen bijzonder fascinerend vindt. Zo gaat dat dan. Maar hij peutert ook al eens graag in zijn neus om te vissen achter die snottebellen. Ze noemen de kinderen op deze leeftijd niet voor niets peuters.

“Joen!” klonk het opeens vorige week vanop de achterbank van de auto. Ik draaide mij om en daar zat Het Meneertje met zijn wijsvinger in de lucht. Aan die wijsvinger hing uiteraard een slijmerige, groene snottebel.

“En wat ga je daar nu mee doen?” vroeg ik terwijl ik in de diepste krochten van mijn rugzak alvast op zoek ging naar een zakdoekje. Het Meneertje keek me even bedenkelijk aan en meteen daarna verschenen er pretlichtje in zijn ogen.

“Taat” grinnikte hij.

“Taart? Ga je daar taart van maken van die snottebel?” lachte ik terwijl ik de zoektocht naar een zakdoekje opgaf. Het Meneertje knikte.

“Taat make” zei hij.

Ik begrijp nu heel goed waarom ik, voordat ik mama was, er nooit in slaagde om een leuk kinderboek te schrijven. Je hebt een kind nodig voor je over de rare kronkels die een kind maakt kan schrijven. Dus ja, als je binnenkort een kinderboek ziet over een snottebellentaart, dan is dat allemaal de schuld van zoonlief. Just sayin.