Maart werd mijn maand van rust en creativiteit en die maand heeft ontzettend veel deugd gedaan. Eén van de zaken die ongetwijfeld heeft geholpen om ten volle van die maand te genieten, was om social media van mijn telefoon te verwijderen. Net als heel wat andere mensen verdoe ik bijzonder veel tijd aan doelloos scrollen.

Het is te zeggen: Instagram kon ik verwijderen van mijn telefoon, maar de app van Facebook weigerde verwijderd te worden. Dat alleen al is een mega red flag als je het mij vraagt. YouTube liet ik er op staan omdat ik niet helemaal zeker wist of dat dat telt als social media of niet en TikTok heb ik gelukkig nooit geïnstalleerd.

De grootste boosdoener bij mij is zonder twijfel Instagram. Eens ik die app open, ben ik verloren en verdwijn ik binnen de kortste keren in een eindeloze loop van feed checken, stories checken, reels checken, feed checken, stories checken, reels checken,… Het is ongelofelijk hoeveel tijd je verspilt op die manier.

Het is niet omdat ik Instagram van mijn telefoon verwijderde dat ik het nooit een keertje checkte. Zo stuurde ik een aantal dm’s naar Heidi om af te spreken in Oostende omdat ik haar telefoonnummer niet had, maar dat deed ik via de website. En blijkbaar raak ik via de website niet verstrikt in mijn eindeloze loop. Dat is ook goed om te weten.

En op zich blijf ik social media leuk vinden. Ik vind het fijn om foto’s van maaksels of illustraties te delen met de wereld. Het is tof om te zien waar anderen mee bezig zijn en om berichtjes te kunnen sturen naar mensen die waarvan je het telefoonnummer niet hebt. Dus ik wil er content blijven delen, maar dan zonder in de app te moeten gaan. En dat is perfect mogelijk, zo blijkt. Je kan content uploaden via de website of via externe diensten.

Dat wil ik de komende tijd proberen. Ik wil het gaan zien als een soort van mini-blog. Hier, op deze blog, moet ik inloggen om een bericht te publiceren, waarom kan ik Instagram dan ook niet zo aanpakken? Voorlopig zijn er dus geen ambities om de app opnieuw te installeren. En Facebook? Dat is een hot mess geworden. Je krijgt meer reclame en rare click bait te zien dan iets anders tegenwoordig, dus dat interesseert me sowieso weinig.

Wat heb ik dan gedaan zo tijdens de momenten dat ik anders doelloos scrollde?

Uiteraard vond ik een paar andere zaken om mij mee af te leiden, want soms kan doelloos scrollen gewoon fijn en ontspannend zijn. Zo werd Pinterest mijn go to voor doelloos scrollen. Jawel. Maar dat ben ik veel sneller beu dan Instagram, dus neem dat ik het de eerste week even nodig had om af te kicken en nu af en toe nog eens open. Hetzelfde met Reddit.

Sinds een paar weken ga ik naar de kiné voor pijn in mijn enkel/knie wat uiteindelijk heupinstabiliteit bleek te zijn. Soit. Long story short: in plaats van ‘s avonds in de zetel te ploffen nadat zoonlief in bed ligt en eindeloos te beginnen scrollen, doe ik dan mijn kiné oefeningen. Yup. Dat blijkt de ideale moment te zijn om nog even het lichaam te stretchen en wat spieren te voelen werken waarvan ik het bestaan niet wist (hallo, bilspieren!).

Daarnaast zijn er een aantal games op mijn Switch die ik kan spelen als ik even wat afleiding zoek. Zo kocht ik onlangs Dorfromantik en boy oh boy. Ideaal om even je gedachten te laten dwalen. Eén rondje duurt bij mij meestal iets van een half uur en dan kies ik liever daarvoor dan een half uur doelloos scrollen.

Soit. Het is intussen zelfs zo ver gekomen dat ik de helft van de tijd vergeet waar ik mijn telefoon heb laten liggen, omdat ik er niet heel de tijd naar aan het staren ben. Ha!

De rust en vrijheid die ik ervaar zo zonder social media en dan vooral zonder Instagram in mijn geval, dat is ongelofelijk. Het zorgt ervoor dat ik niet het gevoel heb dat ik iets mis en dat ik die app terug moet installeren. Vandaar dat ik niet meteen sta te springen om Instagram terug te installeren, maar ik wil het wel bewuster gebruiken door bv. de website te gebruiken en niet de app.

To be continued dus.

Eén jaar geleden stapte ik de plaatselijke fitness binnen. Exact één jaar. Toen had ik niet verwacht dat ik het een jaar later nog steeds zou doen, laat staan dat ik het leuk zou vinden. Maar kijk, hier zijn we dan. Eén jaar later en nog altijd ga ik wekelijks drie keer naar de fitness. Wie had dat ooit gedacht?

Ben ik na een jaar fitness rank en slank? Ben ik tientallen kilo’s afgevallen? Of ben ik een spierbundel geworden? Een echt Jerommeke? Nope, maar dat was natuurlijk nooit mijn ambitie. Ik ben aan mijn fitnessavontuur begonnen omdat ik sterker wilde worden en omdat ik zoonlief wilde kunnen bijhouden tijdens zijn fietsescapades. Mijn uithoudingsvermogen was ondermaats, maar wat wil je ook met een zittend beroep en een liefde voor alles wat zoet is.

Eén jaar later kan ik zeggen dat ik sterker ben dan toen ik de fitness voor de eerste keer binnen stapte. Ik merk het vaak in kleine dingen. Zo kan ik veel makkelijker zware bakken van de Collect&Go bestelling tillen, doet mijn rug niet meer zo snel pijn als ik floor troll speel om een naaipatroon over te nemen, kan ik zoonlief de trap kan op dragen (wat niet meer zo evident is als een paar jaar geleden, want boy oh boy, dat kind groeit als een kool),…

En ja, toen zoonlief ein-de-lijk de klik maakte met het fietsen ergens aan de start van dit schooljaar in september, heb ik de nodige kilometers gelopen. Dat ging een pak vlotter dan wanneer ik nooit naar de fitness was gegaan.

Het doet deugd om dat lichaam wat meer te gebruiken. De ene dag gaat het allemaal wat beter dan de andere dag, maar er zijn natuurlijk de nodige energieschommelingen. Door naar de fitness te gaan, heb ik beter leren luisteren naar mijn lichaam en begrijp ik beter wat het nodig heeft.

Gaan mijn oefeningen niet zo vlotjes? Dan zal ik ongetwijfeld wat extra rust kunnen gebruiken omdat mijn lijf aan het vechten is tegen een beestje. Word ik mottig tijdens mijn cooldown loopje op de loopband? Dan heb ik waarschijnlijk een te groot ontbijt gegeten. Oeps. Lukken alle oefeningen te goed? Dan is het de hoogste tijd om een gewichtje hoger te gaan.

Ik heb een jaar lang dezelfde oefeningen gedaan, twee reeksen afwisselend. Dat zal voor veel mensen bijzonder saai klinken, maar voor mij werkte die routine geweldig. Niet nadenken, podcastje op en gewoon gaan. Heerlijk!

Maar ik merk dat er de laatste tijd wel vaker de vraag “Wat zou ik nog meer kunnen ?” opduikt. Zou ik mijn eigen gewicht kunnen deadliften? Zou een pull up mij lukken? Zou ik in plaats van tien minuten lopen op de loopband aan het einde van mijn oefeningen misschien twintig minuten kunnen lopen? Ik heb lang nog niet al mijn grenzen bereikt en ik weet dat er nog heel wat zaken zijn die ik kan uitproberen.

Sowieso staat er wat begeleiding van een kiné op het programma wegens een enkel en knie die even aan het zeuren zijn, dus wie weet kan hij me ook verder helpen met een deadlift en een pull up. Maar eerst die enkel en knie terug wat in orde zien te krijgen, want anders zal dit hele fitnessavontuur toch maar in mineur eindigen en dat willen we niet. Nope. Nope.

Vorige week was ik een paar dagen in Oostende. Het lijkt een beetje een jaarlijkse traditie te worden, want vorig jaar was ik er rond dezelfde periode. Zelfde appartementje met fantastisch zicht op zee, zelfde weerverloop (aankomen in de gietende regen, dag drie lekker warm, vertrekken in regen,…), opnieuw een zeehond gezien,… En net zoals vorig jaar sprak ik opnieuw af met Heidi.

Het begon met een lunchdate bij Albrecht, die uitliep in een wandeling, die uiteindelijk eindigde in het eerste terrasje van het jaar. Hoera! We hadden blijkbaar veel te vertellen. Heel veel. Eén van de zaken die ter sprake kwam, was bloggen. Zowel Heidi als ikzelf bloggen al zeer lang. Zij zit dan ook nog eens in het hele PR verhaal waarbij ze samenwerkt met bloggers en influencers in het algemeen, dus het was interessant om die kant van het verhaal te horen.

Uiteraard is er de afgelopen jaren heel wat veranderd in de blogwereld. De komst van social media heeft een grote groep bloglezers naar social media platformen zoals Instagram laten gaan. En hoe leuk ik Instagram ook vind, het is niet hetzelfde als bloggen en het zal nooit hetzelfde zijn. Er zit een algoritme achter dat bepaalt wat jij te zien krijgt in plaats van dat je zelf beslist wat jij leest zoals bij een feedreader voor blogs.

Daarnaast ben ik niet meteen fan van de vluchtigheid van social media. Een blogbericht schrijven vergt best wel wat tijd en je moet er doorgaans wel even nadenken over wat je schrijft, toch als je een ietwat gestructureerde tekst wil publiceren. Het moet soms wat marineren. Op social media kan je een story posten en done.

En dat ene blogbericht dat je publiceerde, daar kan je over een paar jaar met een grote glimlach terug lezen. Dat ga je niet meteen met je Instagram stories doen, toch?

Ik zag onlangs een video op YouTube van een jonge dame (ergens begin twintig) die had besloten te stoppen met social media en een website op poten te zetten. Ze liet alles trots zien en vertelde hoe fijn het was om op een tragere manier content te posten. Ze moest wat meer over alles nadenken, mensen konden haar niet heel de tijd berichtjes sturen, de druk om likes te krijgen was er niet, er werd niet van haar verwacht dagelijks iets te posten,… Ik kon niet anders dan grijzend toekijken omdat ze eigenlijk gewoon aan het bloggen was.

Maar laten we eerlijk zijn, bloggen is ook niet meer wat het geweest was. Heel wat bloggers hebben afgehaakt (jammer) en heel wat bloggers lijken er toch iets uit te willen halen: een extra zakcentje, een interessante samenwerking, een paar gratis producten,… Ze zetten volop in op SEO en de fun zit niet meer in hun artikels. De handvol persoonlijke bloggers die ik nog volg, volg ik voornamelijk omdat ik ze ken of omdat onze paden zich in het verleden hebben gekruist.

En ik merk dat het voor mij zelf ook zoeken is. Is Verbeelding een hobby? Wat wil ik er mee bereiken? Wil ik er tant pis iets mee bereiken of is het gewoon een archief? Moet ik misschien een nieuwsbrief beginnen zoals ik andere die hard bloggers zag doen? Eén nieuwsbrief per maand?

Uiteindelijk heb ik Verbeelding altijd gezien als mijn online uitlaatklep en mijn virtuele speeltuin. Ik doe hier wat ik wil op een manier die goed voelt voor mij. Dat heb ik jaren gedaan en ik vind het geweldig om een archief te hebben om op terug te blikken. Soms vind ik het zelfs jammer dat ik de afgelopen jaren niet meer heb geschreven, want als ik het niet heb neergepend dan heb ik het ook niet onthouden (mijn geheugen is een zeef).

Dus de conclusie met Heidi daar op dat terrasje in Oostende was dat ik echt wel terug wat meer tijd wil vrij maken om hier te schrijven en om hier vooral veel te prutsen. Laat dat nu net twee dingen zijn die ik ontzettend graag doe: schrijven en prutsen.